Promocje:

Major.: maj 1945 r.
Kapitan.: 1 maja 1924 r.
Porucznik.: 1920 r.
Podporucznik.:

Funkcje:

Wcielony do armii austriackiej.: 1908 r.
Ukończył Szkołę Podoficerską w armii austriackiej.: ?? - ??
Przydział do artylerii górskie (armia austriacka).: ?? - ??
Elew Szkoły Oficerskiej (armia austriacka).: 1914 - ??
Oficer w Armii gen. Józefa Hallera.: ?? - ??
Oficer w 6 Pułku Artylerii Górskiej/12 Pułku Artylerii Polowej, Armii gen. Hallera.: ?? - ??
Dowódca baterii w 12 Pułku Artylerii Polowej.: ?? - ??
Oficer mobilizacyjny w 12 Pułku Artylerii Polowej.: ?? - ??
Dowódca dywizjonu w 12 Pułku Artylerii Polowej.: ?? - ??
Kwatermistrz 12 Pułku Artylerii Polowej.: ?? - 1930 r.
Zastępca zarządcy Składnicy Uzbrojenia nr 4 w Regnach koło Koluszek.: 1930 - 1933 r.
Przeniesiony w stan spoczynku.: 1933 r.
Organizator i Prezes Związku Strzeleckiego w Pabianicach.: 1934 - 1939 r.
Zgłosił się ochotniczo do służby w Wojsku Polskim.: lipiec 1939 r.
Oficer materiałowy 10 Pułku Artylerii Lekkiej (Łódź).: lipiec - wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Organizacji "Odrodzenie".: lato 1940 r.
Kwatermistrz Inspektoratu Rejonowego "Południe", Okręg Lwów AK.: jesień 1942 - wrzesień 1943 r.
Komendant Obwodu Przemyślany, Okręg Lwów AK.: wrzesień 1943 - kwiecień 1944 r.
Kwatermistrz Inspektoratu Rejonowego "Południe", Okręg Lwów AK.: kwiecień - sierpień 1944 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Południowego "Bóbrka" AK/NIE.: sierpień 1944 - lipiec 1945 r.
Zastępca Komendanta Dzielnicy Południowej WiN.: grudzień 1945 - luty 1946 r.
Komendant Dolnośląskiego Eksterytorialnego Inspektoratu WiN Lwów.: luty 1946 - ??

Opinie:

Notatki:

Syn Franciszka i Marii z domu Wolan. Pochodził z rodziny inteligenckiej o dużych tradycjach patriotyczno- niepodległościowych. Ukończył gimnazjum realne, gdzie zdał maturę. W 1908 r., został wcielony do armii austriackiej, gdzie ukończył szkołę podoficerską. Przydzielony do artylerii górskiej. Na początku 1914 r., został skierowany do szkoły oficerskiej artylerii.
W 1915 r., wyruszył na front jako podoficer. Walczył na froncie włoskim, gdzie w 1916 r. dostał się do niewoli włoskiej. Po ucieczce przedostał się do Francji i wstąpił do formującej się tam Armii Polskiej gen. Józefa Hallera. Tam awansowany do stopnia podporucznika. Należał do pierwszych organizatorów 6 Pułku Artylerii Górskiej, formowanego na ziemi francuskiej i przemianowanego w dniu 1 września 1919 r., na 12 pap.

W 1919 r., wraz z armią Hallera powrócił do Polski i jako dowódca baterii uczestniczył w wojnie z Ukraińcami. W 1920 r., brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za okazane męstwo odznaczony Krzyżem Walecznych. W tym czasie otrzymał awans do stopnia porucznika służby stałej artylerii. 1 maja 1920 r., w czasie walk na froncie został ranny.
Po wojnie 12 pap. został przeniesiony do Złoczowa. W pułku tym pełnił kolejno funkcje: dowódcy baterii, oficera mobilizacyjnego, dowódcy dywizjonu i kwatermistrza pułku. 1 maja 1924 r., otrzymał awans do stopnia kapitana służby stałej artylerii.
Uczestniczył z wyróżnieniem w zawodach hippicznych. W 1930 r., został przeniesiony służbowo do Głównej Składnicy Uzbrojenia nr 4 w Regnach koło Koluszek, na stanowisko zastępcy zarządcy składnicy. W 1933 r., przeniesiony w stan spoczynku.

W latach 1934-1939 organizował w Pabianicach Związek Strzelecki. Brał udział w opracowaniu planu działania LOPP na wypadek wojny. Do 1939 r., był prezesem Związku Strzeleckiego w Pabianicach. W lipcu 1939 r., ze względu na zagrożenie wojną zgłosił się ochotniczo do służby w Wojsku Polskim i przydzielony do 10 pal. w Łodzi, gdzie pełnił funkcję oficera materiałowego pułku. Z kolumną ewakuacyjną doszedł przez Mszczonów, Garwolin pod Kowel. Z dowodzoną przez siebie kolumną wycofał się na zachód przed oddziałami sowieckimi i powrócił do Łodzi. Zamieszkał w Pabianicach.
Jesienią 1939 r., został aresztowany przez niemiecką policję, a na początku 1940 r., wywieziony z całą rodziną do obozu przy ul. Łąkowej w Łodzi. Przebywał tam do maja 1940 r.

Po zwolnieniu z obozu zamieszkał w Regnach i podjął pracę w nadleśnictwie Regny. Latem 1940 r., został zaprzysiężony w szeregi organizacji „Odrodzenie” i tam działa pod pseudonimem „Franciszek”. Później czynny w ZWZ. Kierował rozpoznaniem obiektów niemieckich w przejętej przez Niemców byłej składnicy uzbrojenia nr 4.
Po aresztowaniach w Regnach, w 1942 r., był poszukiwany przez Gestapo. Ukrywał się w Tomaszowie Mazowieckim. Pod koniec 1942 r., wyjechał do Strzyżowa, a stąd przez Lwów do Złoczowa, gdzie nawiązał kontakt z Komendą Inspektoratu Złoczów AK.
Skierowany do Lwowa, objął funkcję kwatermistrza Inspektoratu Południowego, Okręgu Lwowskiego AK, którą pełnił w okresie jesień 1942 - wrzesień 1943 r. Od września 1943 do kwietnia 1944 r., był Komendantem Obwodu Przemyślany w Inspektoracie Południowym AK. Organizator szeregu akcji dywersyjnych przeciwko siłom niemieckim.

W okresie od kwietnia do sierpnia 1944 r., pełnił ponownie funkcję kwatermistrza inspektoratu. Brał udział w organizowaniu Oddziału Leśnego kpt. Stauba „Procha”. Uczestnik walk we Lwowie. Od sierpnia 1944 r., pełnił funkcję Komendanta Inspektoratu Południowego "Bóbrka"" AK, następnie organizacji "NIE", pod okupacją sowiecką. W ciągu dwóch miesięcy pomimo terroru sowieckiego przeprowadził reorganizację podległych mu struktur.
Inspektoratem dowodził do końca lipca 1945 r. W maju 1945 r., został awansowany do stopnia majora. Mimo zagrożenia aresztowaniem prowadził aktywną działalność konspiracyjną. Poszukiwany przez NKWD, na polecenie ppłk. Anatola Sawickiego wyjechał ze Lwowa.

Przerzucony przez granicę udał się do Przemyśla, a stamtąd do Krakowa. W Krakowie poprzez punkt kontaktowy u OO. Franciszkanów spotkał się z rtm. Kawką-Dembińskim. Zamieszkał wtedy w Górze Śląskiej i oficjalnie pracował w Wydziale Samorządowym Starostwa Powiatowego. Współpracował z PPS.
Po nawiązaniu kontaktów z ppłk. Sawickim został, w końcu grudnia 1945 r., mianowany przez niego zastępcą Komendanta Dzielnicy Południowej WiN, natomiast w lutym 1946 r., Komendantem Dolnośląskiego Eksterytorialnego Inspektoratu WiN Lwów.
Podczas referendum z 1946 r., oraz wyborów do Sejmu w styczniu 1947 został zatrzymywany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W 1952 r., przeszedł na emeryturę. Potem utrzymywał kontakty ze swymi podwładnymi z konspiracji AK/NIE/WiN.

Zmarł 18 lutego 1967 r., w Górze Śląskiej i tu pochowany. Od 1922 r., był żonaty z Heleną z domu Kalicińską (21 XII 1896 - 11 IX 1989 r.). Mieli dwoje dzieci: córkę Marię (ur.w 1924 r.) oraz syna Marka (ur. 12 VII 1927, zm. 26 VIII 2006 r.). W listopadzie 1989 r., nastąpiła ekshumacja zwłok Józefa Boska. Jego prochy zostały przeniesione do Wrocławia i pochowane w dniu 17 listopada 1989 na Cmentarzu Osobowickim, we wspólnym grobie z śp. żoną Heleną.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.