Promocje:

Podpułkownik.: 11 listopada 1941 r.
Major.: 27 czerwca 1935 r. ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 r.
Kapitan.:
Porucznik.:
Podporucznik.: 21 czerwca 1919 r., ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Funkcje:

Służba w Legionach Polskich.: sierpień 1915 - lipiec 1917 r.
Członek Polskiej Organizacji Wojskowej.: luty - grudzień 1918 r.
Wstępuje w szeregi Wojska Polskiego.: grudzień 1918 r.
Służba w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie.: 24 marca - 9 czerwca 1919 r.
Dowódca kompanii w 22 Pułku Piechoty (Siedlce).: 1919 - ??.
Dowódca batalionu w 22 Pułku Piechoty.: ?? - 1924 r. (?)
Referent organizacyjny sztabu DOK IX w Brześciu nad Bugiem.: październik 1924 - 1926 r.
Studia w Wyższej Szkole Wojennej.: 1926 - 1928 r.
Oficer w sztabie 27 Dywizji Piechoty.: 1928 - ??
Referent Oddziału I Sztabu Głównego.: 1928 - 1931 r.
Kierownik Referatu Mobilizacyjno-materiałowego sztabu DOK VII Poznań.: 1931 - 1933 r.
Dowódca kompanii w 23 Pułku Piechoty.: 1933 - 1936 r.
Szef sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów.: 1936 - ??.
Szef Oddziału III sztabu Grupy Operacyjnej "Śląsk".: (wrzesień 1939 r.)
Twórca konspiracyjnej Organizacji Wojskowej Lublina.: 25 września - październik 1939 r.
Szef sztabu Komendy Okręgu Lublin SZP/ZWZ.: październik 1939 - maj 1940 r.
Szef Wydziału Wyszkolenia (III B) Oddziału III Operacyjnego KG ZWZ.: maj 1940 - 1941 r.
Zastępca szefa Oddziału II (Wywiad, Kontrwywiad) KG ZWZ.: 1941 - wiosna 1942 r.
Szef Oddziału II KG AK.: wiosna 1942 - 9/10 grudnia 1943 r.

Opinie:

Halina Zakrzewska "Beda", jedna z najbliższych współpracowniczek w Oddziale II Komendy Głównej AK.:

"Wspaniały szef, człowiek obdarzony niespożytym temperamentem w pracy, szybki w decyzji, uparty, ambitny, chwilami gwałtowny w swoich reakcjach na służbowe zaniedbania, na każdą organizacyjną niesolidność czy lekkomyślność."

Bernard Krawiec (Zakrzewski) "Oskar". Szef kontrwywiadu Komendy Głównej AK, dnia 3 lipca 1946 r.:

"Obywatel Dzięcioł był człowiekiem wyjątkowo pracowitym, różne dłuższe elaboraty pisał nocami, po całodziennej ruchliwej pracy. Odznaczał się bardzo chłonnym umysłem ciekawiącym się różnymi zagadnieniami [...], znał swoich współpracowników, miał do nich zaufanie - oni odwzajemniali mu się pracą, lojalnością, nawet przywiązaniem, mimo że jego wybuchowość była nieraz kłopotliwa, a nawet przykra."

Maria Kossakowska "Anta". Szefowa sekretariatu w Oddziale II KG AK.:

"Bardzo energiczny, z polotem, świetnie pisał, czasem większe elaboraty. Bardzo dużo czytał. Był wymagający od siebie i od ludzi, bardzo opanowany, o dobrych manierach wojskowych [...].
Był bardzo samodzielny, ale impulsywny, nawet wybuchowy. Podkomendnym też dawał pole do samodzielności i inicjatywy."

Notatki:

Syn Józefa, gorzelnika i Karoliny z domu Reman. W 1907 r., rozpoczął naukę w Gimnazjum w Siedlcach. W okresie od sierpnia 1915 do lipca 1917 r., służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 r.,), unikając internowania, powrócił do Siedlec by kontynuować naukę. Efektem tej decyzji było otrzymanie swiadectwa dojrzałości w czerwcu 1918 r.
Od lutego 1918 r.,był członkiem Polskiej organizacji Wojskowej. W grudniu tego roku wstąpił w szeregi odradzającego się Wojska Polskiego.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej był trzykrotnie ranny. W okresie od 24 marca do 9 czerwca 1919 r., był słuchaczem Klasy „N” (klasa 9) Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. 21 czerwca 1919 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

W 1921 r. został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W latach 1919-1924 był dowódcą kompanii, a następnie batalionu w 22 Pułku Piechoty z Siedlec. Od października 1924 r., pełnił funkcję Referenta Organizacyjnego w sztabie DOK IX w Brześciu nad Bugiem.
W okresie od 1926 do 1928 r. był słuchaczem w Wyższej Szkole Wojennej. Od 1928 r. był oficerem sztabowym w 27 Dywizji Piechoty oraz referentem Oddziału I Sztabu Głównego.
Od 1931 do 1933 r., pełnił funkcję Kierownika Referatu Mobilizacyjno-Materiałowego w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu. W okresie od 1933 do 1936 r., był dowódcą kompanii w 23 Pułku Piechoty. 27 czerwca 1935 r., awansował do stopnia majora służby stałej piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 r., i 10 lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1936 r., został szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.

Podczas Wojny Obronnej 1939 r., był szefem Oddziału III Sztabu Grupy Operacyjnej „Śląsk”. Po klęsce wrześniowej uczestniczył w tworzeniu pierwszych organizacji konspiracyjnych na terenie Lublina (Organizacja Wojskowa Lublina).
W okresie od października 1939 do maja 1940 r., piastował stanowisko szefa sztabu Komendy Okręgu Lublin SZP/ZWZ. Od 1941 do wiosny 1942 r., był zastępcą szefa Oddziału II Komendy Głównej ZWZ, ppłk. Wacława Berki.
Wiosną 1942 r., przejął funkcję szefa Oddziału II i pełnił ją do 10 grudnia 1943 r. W tym okresie uczestniczył między innymi w zdobyciu dokumentacji rakiet V2 oraz opracował system informacyjny, umożliwiający przekazywanie aliantom zachodnim informacji o zdarzeniach na froncie wschodnim.

Był autorem tzw. „Testamentu Dzięcioła”, czy też „Testamentu-Memoriału Drobika”, w którym zawarł swoje obawy co do niebezpieczeństwa, iż po wojnie może dojść do okupacji sowieckiej na terenie Polski i aktualna polityka Polskiego Państwa Podziemnego w stosunku do ZSRR powinna opierać się na szeregu daleko idących ustępstw w stosunku do Sowietów, a nawet ewentualnego oddania im Kresów w zamian za niepodległość.
W czasie spotkania ze sztabem KG AK, gdzie płk Drobik miał wygłosić swój memoriał, doszło do dziwnego incydentu, kiedy to na dźwięk energicznego pukania do drzwi połknął ampułkę z cyjankiem potasu. jego towarzyszom udało się jednak uratować niedoszłego samobójcę.

Został aresztowany przez Gestapo w willi swojej siostry przy ulicy Ptasiej w Podkowie Leśnej w nocy z 9 na 10 grudnia 1943 r. Okoliczności aresztowania pozostają do dzisiaj niejasne.
Po aresztowaniu był przesłuchiwany w Alei Szucha, a następnie został przewieziony do Berlina, po czym osadzono go i zamordowano w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. Istnieje teza, iż został zabity w ramach represji po wybuchu Powstania Warszawskiego, razem z generałem Stefanem Grotem-Roweckim.
Według jednej z hipotez został wydany Niemcom przez swojego zastępcę i agenta gestapo kapitana Karola Trojanowskiego. Do udziału w rozpracowaniu płka Drobika przyznał się niemiecki agent Ludwik Kalkstein.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy.: 1921 r.
Krzyż Niepodległości.: 1937 r.
Złoty Krzyż Zasługi.: 1938 r.
Krzyż Walecznych.: (trzykrotnie).
Przedstawiony do odznaczenia Virtuti Militari IV klasy.: marzec 1944 r.