Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
GOŁĘBIEWSKI, Czesław.


GOŁĘBIEWSKI, Czesław

Major służby stałej piechoty.



Pseudonimy: „Bosy”, Gołąb”, „Żyła” vel Czesław Suwalski.

Urodzony: 7 lipca 1910 r., w Dąbrówce, powiat Gostynin.

Zmarł: 5 listopada 1971 r., w Pile.



Promocje:

Major.: lata powojenne.
Kapitan.: 11 listopada 1943 r.
Porucznik.: 19 marca 1939 r.
Podporucznik.: 15 sierpnia 1935 r.

Funkcje:

Nauka w Szkole Podchorążych w Różanie.: wrzesień 1932 - sierpień 1933 r.
Nauka w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie.: wrzesień 1933 - sierpień 1935 r.
Dowódca plutonu w 5 kompanii II Batalionu 32 Pułku Piechoty (Modlin).: sierpień 1935 - marzec 1939 r. Dowódca 1 kompanii I Batalionu 32 Pułku Piechoty, 8 Dywizja Piechoty.: marzec - wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi ZWZ.: początek 1940 r.
Komendant Obwodu Wysokie Mazowieckie, Okręg Białystok AK.: maj 1940 - lipiec 1941 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego IV Suwałki, Okręg Białystok AK.: kwiecień/maj - listopad 1942 r.
Wykładowca na kursach konspiracyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty i kursach podoficerskich.: ?? - ??
Referent w Oddziale IV Komendy Okręgu Białystok AK.: ?? - ??
Zastępca szefa Oddziału III Komendy Okręgu Białystok AK.: ?? - ??


Opinie:

Notatki:

Syn Józefa i Józefy z domu Suwalskiej. Uczęszczał do gimnazjum w Gostyninie, gdzie w roku 1931 uzyskał świadectwo dojrzałości. W okresie od września 1932 do sierpnia 1933 r., uczył się w Szkole Podchorążych w Różanie, gdzie przeszedł przeszkolenie unitarne. Następnie od września 1933 do sierpnia 1935 r., w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi – Komorowie.
15 sierpnia 1935 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty z przydziałem do 32 pp. w Modlinie, na stanowisko dowódcy plutonu w 5 kompanii II Batalionu.
19 marca 1939 r., został awansowany do stopnia porucznika służby stałej piechoty i mianowany dowódcą 1 kompanii I Batalionu, którą dowoził w Wojnie Obronnej 1939 r.

W trakcie walk z wrogiem, w rejonie Leśniewa Dolnego koło Mławy został ciężko ranny. Umieszczony w szpitalu wojskowym, z którym został ewakuowany do Pińska. Po sowieckiej agresji z 17 września 1939 r., Pińsk znalazł się pod okupacją sowiecką. Zagrożony aresztowaniem przez NKWD, przy pomocy dr Kruszewskiego uciekł ze szpitala i przedostał się na teren powiatu Wysokie Mazowieckie.
Od początku 1940 r., był czynny w konspiracji ZWZ. Od maja tego roku był Komendantem Obwodu Wysokie Mazowieckie AK. Zorganizował grupę współpracowników, przy pomocy której zorganizował struktury terenowe.
Na początku lipca 1941 r., zagrożony aresztowaniem został odwołany z dotychczas pełnionej funkcji. Po przekazaniu dowództwa obwodu porucznikowi Żukowskiemu „Maćkowi” pozostał nadal czynny w konspiracji. W kwietniu 1942 r., został mianowany przez ppłk. Liniarskiego „Mścisława” Komendantem Inspektoratu IV Suwalskiego AK. Funkcję tą objął w maju tego roku.

W listopadzie 1942 r., z powodu choroby, spowodowanej odnowieniem ran z wojny 1939 r., nie mógł należycie wykonywać swych obowiązków. W związków z tym został odwołany z funkcji i skierowany na urlop zdrowotny. W marcu 1943 r., aresztowany przez patrol żandarmerii niemieckiej w Wiźnie, skąd został odbity przez oddział AK, dowodzony przez kpt. Tabortowskiego „Bruzdę”. Ze względu na zły stan zdrowia ponownie urlopowany, tym razem do grudnia 1943 r.
11 listopada 1943 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej piechoty. Po powrocie do służby konspiracyjnej był m. in. wykładowcą na kursach konspiracyjnej Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty AK i kursach podoficerskich.
Następnie został przeniesiony do Komendy Okręgu Białystok AK, na stanowisko referenta w Oddziale IV, a potem zastępcy szefa Oddziału III. Po wejściu w sierpniu 1944 r., wojsk sowieckich na teren Białostocczyzny ukrywał się w Gawronach. Po rozwiązaniu Armii Krajowej nie prowadził działalności konspiracyjnej.

Wiosną 1945 r., wyjechał z żoną Danutą do rodzinnej Dąbrówki i zamieszkiwał u swej matki. Ponieważ miejscowe UB przejawiało zainteresowanie jego osobą, latem 1945 r., wraz z żoną wyjechał na Pomorze Zachodnie. Zamieszkał pod nazwiskiem Czesław Suwalski w Maszewie, powiat Nowogard.
W latach 1945-1947 wspólnie z żoną prowadził w Maszewie restaurację. W marcu 1947 r., ujawnił się i powrócił do nazwiska rodowego. Był represjonowany przez UB, wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. W związku z szykanami musiał zmienić pracę.
W okresie od 1948 do 1952 r., pracował jako księgowy w Gminnej Spółdzielni w Maszewie. W 1952 r., przeniósł się do Nowego Dworu Mazowieckiego, gdzie pracował jako księgowy w miejscowej Spółdzielni Pracy. Od 1964 r., był zatrudniony jako księgowy w Gdańskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych. Nadal mieszkał na stałe w Nowym Dworze Mazowieckim.

Zmarł nagle podczas pobytu służbowego w Pile, w dniu 5 listopada 1971 r. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Białotarsku.
Żonaty od 1943 z Danutą Sieja, żołnierzem AK pseudonim „Wisła”. Miał z tego związku dwie córki: Wiesławę Pecio (ur. 1946 r.) zamieszkałą w Warszawie oraz Grażynę Pochodyniak (ur. 1948 r.) zamieszkałą w Toronto (Kanada). Rozwiedziony od 1960 r. Po raz drugi żonaty z Anną Cicharską.

Od 1957 r., był członkiem Koła ZBOWiD w Nowym Dworze. Awansowany do stopnia majora przez Ministerstwo Obrony Narodowej.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy,
Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion