Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
KACZAŁA, Piotr.


KACZAŁA, Piotr.

Podpułkownik służby stałej piechoty.



Pseudonimy: „Korab”, „Mateusz”, „Zrąb”.

Urodzony: 29 marca 1891 r., w Uściu Zielonym, powiat Buczacz.

Zmarł: 10 kwietnia 1947 r., w Jarosławiu.


Promocje:

Podpułkownik.: 19 marca 1939 r.
Major.: 1 stycznia 1928 r.
Kapitan.: 1 czerwca 1920 r.
Porucznik.:
Podporucznik.:

Funkcje:

Wcielony do armii austriackiej.: 1 października 1913 r.
Uczestnik kursu dla oficerów rezerwy w Batalionie Zapasowym 95 Pułku Piechoty armii Austriackiej.: ?? - ??
Dowódca drużyny w 95 Pułku Piechoty armii austriackiej.: ?? - ??
Dowódca plutonu 95 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Adiutant 95 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Dowódca kompanii w 95 Pułku Piechoty.: ?? - ??
Komendant wojskowy dworca w Odessie.: ?? - 1 listopada 1918 r.
Wstąpił w szeregi Wojska Polskiego.: 1 czerwca 1919 r.
Dowódca kompanii w batalionie etapowym w Tarnopolu.: 1 czerwca - listopad 1919 r.
Dowódca kompanii w 52 Pułku Piechoty.: listopad 1919 - ??
Dowódca batalionu w 52 Pułku Piechoty.: ?? - 1922 r.
Dowódca batalionu w 43 Pułku Piechoty.: 1922 - 22 stycznia 1926 r.
Komendant Obwodowy Przysposobienia Wojskowego przy 43 Pułku Piechoty.: 22 stycznia 1926 - ??
Inspektor wyszkolenia Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w DOK II Lublin.: 1 grudnia 1929 - 1932 r.
Dowódca I Batalionu 39 Pułku Piechoty (Lubaczów).: 1932 - ??
Kwatermistrz i II zastępca dowódcy 39 Pułku Piechoty.: ?? - 18 września 1939 r.
Szef konspiracyjnej grupy oficerów i podoficerów 39 pp., w Jarosławiu.: 1939 - początek 1940 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: początek 1940 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Tarnów, Okręg Kraków ZWZ-AK.: 16 listopada 1940 - 30 czerwca 1942 r.
Oficer w sztabie Komendy Okręgu Kraków AK.: 30 czerwca 1942 - ??
Zastępca Komendanta Inspektoratu Rejonowego Kraków AK.: ?? - ??
Zastępca dowódcy 6 Dywizji Piechoty AK.: ?? - ??

Opinie:

Notatki:

Syn Macieja i Anastazji z domu Pawełko. Szkołę ludową ukończył w 1905 r., w Ujściu Zielonym. W latach 1905 - 1909 uczył się w gimnazjum w Stanisławowie, potem w okresie od 1909 do 1913 r., w Gimnazjum Realnym w Tarnopolu, gdzie zdał egzamin dojrzałości.
Od jesieni 1913 r., był studentem uniwersytetu we Lwowie. W dniu 1 października 1913 r., został wcielony do armii austriackiej jako jednoroczny ochotnik. Służył w 95 pp. W Batalionie Zapasowym tego pułku ukończył kurs dla oficerów rezerwy.
W sierpniu 1914 r., wraz z 95 pp. został skierowany na front rosyjski. Kolejno: dowódca drużyny, plutonu, następnie adiutant pułku oraz dowódca kompanii.

W 1918 r., stopniu porucznika pełnił funkcję komendanta dworca w Odessie. W armii austriackiej służył do 1 listopada 1918 r. Po upadku monarchii austriackiej opuścił Odessę i udał się do Kraju. W drodze powrotnej został w Tarnopolu aresztowany i uwięziony przez Ukraińców. Latem 1919 r., został uwolniony z więzienia, w wyniku wkroczenia Wojska Polskiego do Tarnopola.
Z dniem 1 czerwca 1919 r., wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W okresie od 1 czerwca do listopada 1919 r., w stopniu porucznika służby stałej był dowódcą kompanii w batalionie etapowym w Tarnopolu.

Od listopada 1919 r., służył w 52 pp. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie walk na froncie, w 1920 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej (1 czerwca 1920 r.). Dowodził kompanią, a następnie batalionem. Po zakończeniu wojny, w roku 1921 nadal służył w 52 pp.
W 1922 r., został przeniesiony do 43 pp. na stanowisko dowódcy batalionu. Z dniem 22 stycznia 1926 r., objął stanowisko Komendanta Obwodowego Przysposobienia Wojskowego przy 43 pp.

1 stycznia 1928 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej. Położył duże zasługi w pracy nad organizacją i wyszkoleniem oddziału PW. W uznaniu zasług, z dniem 1 grudnia 1929 r., został przeniesiony na stanowisko inspektora wyszkolenia WF i PW w DOK II Lublin.
Pod jego kierunkiem okręg PW i WF uzyskał II stopień wyszkolenia. W 1932 r., powrócił do służby liniowej z przydziałem do 39 pp. w Jarosławiu, gdzie objął funkcję dowódcy I batalionu 39 pp., stacjonującego w Lubaczowie.
19 marca 1939 r., został awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty. Jednocześnie pełnił funkcję II zastępcy (kwatermistrza) dowódcy 39 pp.

W Wojnie Obronnej 1939 r., dowodził I Batalionem 39 pp. Pułk wchodził wówczas w skład Armii „Karpaty”. Walczył na całym szlaku bojowym tego pułku od linii Dunajca przez Tarnów. 14 września 1939 r., w czasie boju z Niemcami, w rejonie Boratycze - Husaków został ranny.
W dniu 18 września 1939 r., na rozkaz dowódcy frontu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, w wyniku zaistnienia beznadziejnej sytuacji wynikającej z ogromnej przewagi militarnej Niemców oraz podstępnej napaści wojsk sowieckich (17 września 1939 r.) na Polskę 39 pp. został rozwiązany.
Uniknął niewoli i przedostał się do Jarosławia, gdzie mieszkała jego rodzina. Ukrywając się po powrocie organizował w Jarosławiu grupę konspiracyjną złożoną z oficerów i podoficerów 39 pp,, którym udało się powrócić po zakończeniu działań wojennych 1939 r., do domów.

Na początku 1940 r., podporządkował dowodzoną przez siebie strukturę komendzie Obwodu Jarosław ZWZ. Zagrożony aresztowaniem, w dniu 16 listopada 1940 r., został przeniesiony do Tarnowa z nominacją na stanowisko Komendanta Inspektoratu Rejonowego Tarnów ZWZ-AK. Funkcję objął w okresie bardzo trudnym po fali masowych aresztowań, przeprowadzonych przez Niemców wśród miejscowych konspiratorów.
W trudnych warunkach odbudowywał struktury sieci konspiracyjnej inspektoratu w skład, którego wchodziły obwody: Tarnów, Brzesko i Dąbrowa Tarnowska. Pod jego dowództwem Inspektorat Rejonowy Tarnów ZWZ-AK funkcjonował dość stabilnie. Rozbudował sztab inspektoratu oraz zainicjował prace nad wyszkoleniem żołnierzy konspiracji.

Zagrożony dekonspiracją został z dniem 30 czerwca 1942 r., odwołany z pełnionej funkcji i przeniesiony do sztabu Komendy Okręgu Kraków AK. Następnie mianowany zastępcą ppłk. dypl. Wojciecha Waydy „Odweta”, Komendanta Inspektoratu Rejonowego Kraków AK.
W okresie przygotowań do akcji „Burza” pod pseudonimem „Zrąb” był jednocześnie zastępcą dowódcy odtwarzanej 6 Dywizji Piechoty AK. Czynny w konspiracji do rozwiązania Armii Krajowej (19 stycznia 1945 r.).
Ujawnił się we wrześniu 1945 r., przed Komisją Likwidacyjną ds. AK w Krakowie. Po wojnie powrócił do Jarosławia, gdzie zmarł 10 kwietnia 1947 r. Pochowany na miejscowym cmentarzu.

Żonaty. Miał syna Zygmunta (ur. 1924 r.).

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Militari V klasy (1922 r.).
Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1922 r.).
Złoty Krzyż Zasługi.
Medal za Wojnę 1918-1921,
Medal Wojska.




powrót do spisu treści


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion