Po śmierci ojca w 1932 r., przerwał naukę w VII klasie gimnazjum. Podjął pracę, kolejno jako: pracownik fizyczny, goniec, korepetytor i urzędnik. Z ostatniej pracy, w szpitalu przy ul. Karowej, został zwolniony po konflikcie z przełożonymi. Na początku 1937 r., wyjechał do Hiszpanii, gdzie brał udział w wojnie domowej, walcząc po stronie republikańskiej.

W sierpniu 1942 r., Korczyński pojawił się na Lubelszczyźnie, gdzie rozpoczął tworzenie zgrupowania partyzanckiego GL. Z misją tą ściągnął go budujący w tym czasie, terenowe struktury Gwardii Ludowej, także członek Międzynarodowych Brygad w Hiszpanii - Bolesław Mołojec "Długi".

Swój oddział Korczyński zbudował na bazie bandy rabunkowej Antoniego Palenia "Jastrzębia", a jego sztab składał się z trzech ludzi: Jana i Edwarda Płowasiów oraz Stefana Staręgowskiego. Do najbliższych jego współpracowników należał również Edward Gronczewski "Przepiórka" oraz Jan Wziętek "Murzyn". Cała ta kompania miała jak najgorszą opinię w okolicy.

Obok niezaprzeczalnej działalności skierowanej przeciwko Niemcom, czyli kilkudziesięciu akcji dywersyjnych i sabotażowych (najgłośniejsza z nich to zdobycie w listopadzie 1942 r., obozu dla Żydów w Janiszowie i zabicie jego komendanta Petera Ignara), grupa Korczyńskiego parała się również mordowaniem przedstawicieli społeczności żydowskiej, ukrywających się w Ludmiłówce, Grabówce i okolicznych lasach. W wyniku akcji podjętej na jego rozkaz z rąk jego ludzi zginęło około stu Żydów.

Kilanowicz znajdował się wówczas także w stałym konflikcie z powiatowym sekretarzem PPR w Kraśniku Janem Gruchalskim, który skończył się zamordowaniem tego ostatniego w lutym 1943 r.
Na tym jednak konflikt w kierownictwie GL w kraśnickiem się nie skończył, tym razem uwaga nowych władz PPR-GL w tym powiecie (Paleń, Szot, Szymański, Sławiński), skierowała się na samym Korczyńskim, którego postanowiono się pozbyć.
W tym celu wysłano w tej sprawie list do KC PPR, w którym napisano, że "Grzegorz" nie prowadzi działań przeciwko Niemcom, jest zupełnie niekompetentny, co doprowadza do ogromnych strat w szeregach GL, a także morduje Żydów.
Po pewnym czasie Korczyński został wysłany w Lasy Parczewskie, a nowym dowódcą GL w kraśnickiem mianowano Antoniego Palenia "Jastrzębia".
Niedługo po tym Korczyński został przeniesiony przez kierownictwo PPR do Warszawy.

Ponownie na Lubelszczyźnie pojawił się w maju 1944 r., w czerwcu KC PPR mianowało go komendantem GL w Obwodzie Lubelskim, w miejsce przeniesionego w Kieleckie Mieczysława Moczara. Na tym stanowisku z miejsca znalazł się w ostrym konflikcie z działającym na terenie Lubelszczyzny Ignacym Rosenfarbem "Narbuttem".
Po wkroczeniu Sowietów "Grzegorz" został pierwszym komendantem MO w Lublinie. Potem podobne funkcje pełnił w Warszawie i Gdańsku. W tym czasie jego ludzie likwidowali każdego (nawet pośród swoich), którzy za dużo mówili o jego partyzanckim "heroizmie" pokazanym wobec Żydów w Ludmiłówce.
W Gdańsku Korczyński zasłynął propozycją rozprawiania się z resztkami ludności niemieckiej za pomocą krematoriów, co spotkało się z ostrą krytyką Gomułki. Latem 1945 r., "Grzegorz" powrócił na Lubelszczyznę, gdzie dokonywał brutalnych pacyfikacji tamtejszych wiosek.

Rok później otrzymał nominację na wiceministra Bezpieczeństwa Publicznego, a w 1947 awans na generała.
Już w tym czasie do KC PPR, centrali MBP i naczelnych organów państwowych zaczęły napływać liczne pisma, raporty służbowe i donosy w sprawie morderstw Żydów na Lubelszczyźnie. Ale ekipa Gomułki gwarantowała Korczyńskiemu i jemu podobnym całkowitą bezkarność.
Wszystko zmieniło się 21 maja 1950 r., kiedy to Korczyńskiego aresztowała grupa operacyjna Biura Specjalnego MBP, dowodzona przez Józefa Światłę. Aresztowanie to miało na celu uzyskanie obciążających materiałów, które zmusiłyby Korczyńskiego do uległości, co w efekcie mogło być przydatne w przygotowywanym procesie Gomułki.

Po czterech latach śledztwa 22 maja 1954 r., sąd skazał "Grzegorza" na dożywotnie więzienie. Sąd Najwyższy zmienił jednak wyrok sądu pierwszej instancji i ostatecznie 24 grudnia 1954 r., Korczyński dostał 15 lat więzienia.
Kiedy po 1956 r., do władzy doszła ekipa Gomułki, Kilanowicz uznany został za "ofiarę stalinowskich wypaczeń" i zwolniony (kwiecień 1956). Jego sądowa rehabilitacja nigdy się nie odbyła, bowiem wszystko załatwiono po linii partii. Prokurator Godlewski wydał 2 maja 1956 r., postanowienie o skróceniu kary więźnia o połowę, to znaczy do lat 2 i sześciu miesięcy. Prawdopodobnie dzięki tej zręcznej "pomyłce" sądu - dostał przecież 15, a nie 5 lat - Korczyński z miejsca odzyskał wolność.

Po wyjściu z więzienia Kilanowicz przyjechał do Warszawy i został bliskim współpracownikiem towarzysza "Wiesława". W tym czasie m.in. dzięki memoriałowi wysłanemu do KC PZPR przez Korczyńskiego i Gomułkę, temu pierwszemu udało się uzyskać pełną rehabilitację, a sprawę Ludmiłówki skrzętnie zatuszować.
Po tym fakcie "Grzegorz" otrzymał stanowisko szefa Zarządu II (Wywiad) Sztabu Generalnego LWP, a następnie, w roku 1965 wiceministra obrony narodowej. Był posłem na sejm kilku kadencji, wieloletnim członkiem KC PZPR. Jako jeden z głównych odpowiedzialnych za masakrę na Wybrzeżu w 1970 r., (dowodził oddziałami Wojska Polskiego w trakcie tych wydarzeń). Korczyński został usunięty ze wszystkich stanowisk i wysłany jako ambasador do Algerii, gdzie zmarł, prawdopodobnie śmiercią samobójczą 22 października 1971 r.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari,
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964 r.),
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
Krzyż Walecznych,
Krzyż Partyzancki,
Złoty Krzyż Zasługi,
Order Sztandaru Pracy I klasy,
Order Krzyża Grunwaldu II klasy,
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (jedno z pierwszych nadań),

Medal „Za Waszą Wolność i Naszą”,
Medal 10-lecia Polski Ludowej,
Medal za Warszawę 1939-1945,
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego,
Złota Odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi”,
Złote odznaczenie im. Janka Krasickiego,
Odznaka „20 lat w Służbie Narodu”,
Order Lenina (ZSRR),
Medal „100-lecia urodzin Lenina” (ZSRR),
Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR),
Medal za Wyzwolenie Warszawy (ZSRR),
Odznaka „25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR),
Medal jubileuszowy 30-lecia Radzieckiej Armii i Marynarki Wojennej (ZSRR),
Złoty Medal ze Wstęgą (CSSR),
Order Złotej Gwiazdy I stopnia (CSSR),
Medal „Za Wyzwolenie Czechosłowacji” (CSSR),
Dukielski Medal Pamiątkowy (CSSR),
Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” I stopnia (CSSR),
Medal Hansa Beimlera (NRD),
Order Armii Ludowej z Wieńcem Laurowym (Jugosławia),
Order „Za Zasługi dla Narodu” (Jugosławia),
Order „Za Odwagę” I klasy (Jugosławia),