Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
OSTROWSKI, Mieczysław.


OSTROWSKI, Mieczysław.

Major służby stałej artylerii.



Pseudonimy: „Kartacz”, „Konrad”, „Stanisław”.

Urodzony: 26 listopada 1909 r. w Hluboczku, pow. Równe. Wołyń.

Zmarł: 31 grudnia 1992 r., we Wrocławiu.


Promocje:

Major.: 11 listopada 1944 r.
Kapitan.: 3 maja 1942 r.
Porucznik.: 1 stycznia 1935 r.
Podporucznik.: 15 sierpnia 1932 r.

Funkcje:

Służba wojskowa w 13 Pułku Artylerii Lekkiej (Równe).: sierpień - wrzesień 1929 r.
Służba w 6 baterii szkolnej w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim.: wrzesień 1929 - wrzesień 1930 r.
Praktyki w 13 Pułku Artylerii Lekkiej.: wrzesień 1929 - wrzesień 1930 r.
Uczestnik kursu unifikacyjnego w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie.: wrzesień 1930 - ??
Służba w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu.: 1930 - 1932 r.
Młodszy oficer baterii w 2 Dywizjonie Artylerii Konnej (Dubno).: 1932 - ??
Uczestnik kursu dla oficerów łączności w Centrum Wyszkolenia Łączności (Zegrze).: ?? - ??
Dowódca plutonu łączności w 2 Dywizjonie Artylerii Lekkiej.: ?? - 23 września 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: wiosna 1940 r.
Oficer dyspozycyjny Komendy Okręgu Kraków ZWZ.: wrzesień 1940 - wiosna 1941 r.
Szef Referatu Prasowo-Propagandowego w sztabie Obwodu Rzeszów ZWZ.: kwiecień 1941 - kwiecień 1942 r.
Adiutant Inspektoratu Rzeszów AK.: kwiecień 1942 r.
Przekazany do dyspozycji Komendanta Okręgu Nowogródek AK.; maj 1942 r.
Komendant planowanego Inspektoratu Rejonowego "Środkowego", Okręg Nowogórdek AK.: czerwiec 1942 - styczeń 1943 r.
Komendant Obwodu Słonim, Okręg Nowogródek AK.: 1942 - styczeń 1943 r.
Komendant Ośrodka Dywersyjno-Partyzanckiego Słonim, Okręg Nowogródek AK.: styczeń 1943 - kwiecień 1944 r.
Oficer informacyjny w Zgrupowaniu Partyzanckim "Południe" AK.: maj 1944 - ??
Szef Referatu Artylerii w Oddziale III Komendy Okręgu Nowogródek AK.: 1944 r.
Dowódca I Batalionu 77 Pułku Piechoty AK.: 1944 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego "Południowego", "C" Baranowicze.: początek sierpnia - połowa września 1944 r.
Zastępca Komendanta Inspektoratu Rejonowego Grodno AK.: listopad 1944 - 17 marca 1945 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Antoniego i Marii z domu Laskowskiej. Uczęszczał do Państwowego gimnazjum Koedukacyjnego im. M. Konopnickiej w Ostrogu Wołyńskim, gdzie w roku 1928 zdał maturę.
W sierpniu 1929 r., rozpoczął służbę wojskową w 13 PAL w Równem, skąd we wrześniu tego roku został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim z przydziałem do 6 baterii szkolnej. Praktyki odbywał w 13 PAL.
Od września 1930 r., przebywał na kursie unifikacyjnym w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie. Następnie po ukończeniu kursu w latach 1930-1932 w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1932 r., otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej artylerii z przydziałem do 2 DAK w Dubnie na stanowisko młodszego oficera baterii.

1 stycznia 1935 r., otrzymał awans do stopnia porucznika służby stałej artylerii. Po ukończeniu w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu kursu dla oficerów łączności artylerii został mianowany dowódcą plutonu łączności w 2 DAK.
Latem 1939 r., wraz z 2 DAK w składzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii został skierowany w rejon Kłobucka na pogranicze z Niemcami. Od 1 września 1939 r., uczestniczył w walkach z Niemcami w rejonie Kłobucka i pod Mokrą, a następnie w walkach odwrotowych .
Odznaczył się w boju pod Cyrusową Wolą (8 września 1939 r.). Walczył na przedpolach Warszawy. 14 września 1939 r., w składzie 2 DAK wraz z Wołyńską Brygadą Kawalerii przeszedł z rejonu Mińska Mazowieckiego na Lubelszczyznę, gdzie walczył z wrogiem m. in. pod Jacnią (23 września). W walkach tych został ciężko ranny.

Początkowo przebywał w Centralnym Szpitalu Wojskowym w Zamościu, gdzie w czasie badań przeprowadzonych w dniu 22 listopada 1939 r., stwierdzono liczne rany postrzałowe (prawego uda, podudzia, biodra i ramienia). Na początku 1940 r., na skutek likwidacji szpitala przez Niemców został zwolniony jako inwalida wojenny.
W styczniu 1940 r., przyjechał do Krakowa i po rejestracji w Oddziale PCK został skierowany na dalsze leczenie w szpitalu O.O. Bonifratrów. Po wyjściu ze szpitala zamieszkał w Krakowie. Wiosną 1940 r., podjął działalność konspiracyjną w strukturach Okręgu Kraków ZWZ. Od września 1940 r., był oficerem dyspozycyjnym w sztabie KO Kraków ZWZ.

Udało mu się uniknąć aresztowania podczas wielkiej "wsypy" Okręgu z wiosny 1941 r. Jako zagrożony aresztowaniem został przekazany do dyspozycji Komendanta Inspektoratu Rejonowego Rzeszów ZWZ. Do Rzeszowa wyjechał w kwietniu 1941 r. Początkowo został przydzielony do sztabu Obwodu Rzeszów, gdzie pełnił funkcję szefa Referatu Prasowo-Propagandowego.
Od kwietnia 1942 r., pełnił funkcję adiutanta Inspektoratu Rzeszów AK. 3 maja 1942 r., otrzymał awans do stopnia kapitana służby stałej artylerii ze starszeństwem z 11 listopada 1941 r.
Pod koniec kwietnia 1942 r., zagrożony aresztowaniem został przekazany do dyspozycji Komendy Głównej AK. W maju tego roku przebywał już w Warszawie. W tym samym miesiącu został przekazany do dyspozycji Komendanta Okręgu Nowogródek AK.

Na teren Okręgu Nowogródek udało mu się dotrzeć pod koniec maja. Po dotarciu do Lidy nawiązał kontakty konspiracyjne z Komendą Okręgu. W czerwcu 1942 r., został mianowany Komendantem planowanego Inspektoratu Rejonowego „Środkowego” AK krypt. „Świteź”. W listopadzie lub grudniu 1942 r., w miejsce zagrożonego aresztowaniem kpt. Aleksandra Rybnika „Zająca”, objął funkcję Komendanta Obwodu Słonim AK.
W styczniu 1943 r., po przeprowadzeniu reorganizacji struktur terenowych okręgu został mianowany Komendantem Ośrodka Dywersyjno-Partyzanckiego Słonim kryp. „Piaski”.
Na niezwykle trudnym terenie obudowywał siatkę konspiracyjną, która została rozbita falą aresztowań przeprowadzonych jesienią 1942 r. Organizował szkolenie żołnierzy AK. Za aktywną działalność został wyróżniony pochwałą Komendanta Okręgu. Z powodu zagrożenia aresztowaniem, w maju 1944 r., przeniesiono go na stanowisko oficera informacyjnego w Zgrupowaniu Partyzanckim „Południe”, dowodzonym przez mjr. Macieja Kalenkiewicza „Kotwicza”. Formalnie pełnił wówczas funkcję oficera artylerii w Komendzie Okręgu Nowogródek.

Przejściowo dowodził I batalionem 77 pp. AK. Jako osobisty wysłannik mjr. „Kotwicza” kilkakrotnie kontaktował się z Komendantem Okręgu Wilno AK ppłk. Aleksandrem Krzyżanowskim „Wilkiem”. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na teren Nowogródczyzny pozostał w konspiracji antykomunistycznej.
Na początku sierpnia 1944 r., został mianowany Komendantem Inspektoratu Rejonowego „Południe” , „C” w miejsce po zamordowanym przez NKWD kpt. Andrzeju Wierzbickim „Józefem I”. Odbudowywał rozbite aresztowaniami struktury AK na podległym sobie terenie. Wyznaczył nowych komendantów obwodów.
W drugiej połowie września 1944 r., został skierowany przez Komendanta Okręgu Nowogródek na teren Okręgu Białystok AK z zadaniem nawiązania kontaktów z komendantem tego okręgu płk. Władysławem Liniarskim „Mścisławem”, w celu uzyskania pomocy przy zorganizowaniu punktów przerzutowych dla zagrożonych aresztowaniem przez NKWD żołnierzy AK z okręgów Wilno i Nowogródek.

W październiku 1944 r., uczestniczył w odprawach z „Mścisławem”, na których omawiano zaistniałą sytuację. Z polecenia „Mścisława” przystąpiono do zorganizowania sieci przerzutowej przez tzw. „Linię Curzona”.
11 listopada 1944 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej artylerii. W tym samym miesiącu został mianowany przez „Mścisława'” zastępcą Komendanta Inspektoratu Rejonowego Grodno AK do spraw łączności i przerzutów granicznych. Brał udział w naradach służbowych z inspektorem grodzieńskim AK mjr Szymborskim „Okrasą”.
Mieszkał w tym okresie czasu u swej siostry w Białymstoku. 17 marca 1945 r., w wyniku donosu został aresztowany przez funkcjonariuszy WUBP Białystok i przekazany NKWD w Grodnie. Więziony w śledztwie do listopada 1945 r. Po ciężkim śledztwie został skazany przez TW Wojsk NKWD Obwodu Mińskiego na 10 lat robót katorżniczych. Więziony w Ustwymłagu, skąd został odesłany do Minłagu i tu osadzony 13 października 1949 r.

Z gułagu został zwolniony 22 października 1954 r., i skierowany na osiedlenie do Inty (Komi) z zakazem powrotu do Polski. Pracował niewolniczo w kopalni węgla. Wycieńczony głodem został uratowany przed śmiercią przez innego więźnia, gruzińskiego lekarza. W wyniku podjętych starań jesienią 1955 r., został repatriowany do Polski.
Od grudnia 1955 r., mieszkał we Wrocławiu. W 1956 r., sprowadził do Wrocławia swą żonę Wandę z domu Klimaszewską oraz syna Stefana. Początkowo miał trudności z uzyskaniem pracy. Pracował dorywczo, a następnie do marca 1956 r., jako kioskarz .

Od marca 1956 r., był pracownikiem umysłowym w Dolnośląskich Zakładach Wytwórczych Maszyn Elektrycznych „Dolmel”. W październiku 1956 r., z tytułu udziału w Wojnie Obronnej 1939 r., został członkiem Oddziału ZBOWiD Wrocław Stare Miasto. Działał aktywnie z Związku Zawodowym Metalowców.
W lipcu 1962 r., uznano go za inwalidę wojennego. Od 1962 r., był członkiem Związku Inwalidów Wojennych PRL. Z dniem 1 stycznia 1969 r., przeszedł na rentę inwalidzką. Od 1989 r., był członkiem Niezależnego Związku Żołnierzy AK w Krakowie, potem członkiem Stowarzyszenia Żołnierzy AK we Wrocławiu. Mieszkał z rodziną przy ul Słubickiej. Zmarł 31 grudnia 1992 r., we Wrocławiu. Pochowany na Cmentarzu Osobowickim.

Żonaty z Wandą Klimaszewską (10 marca 1916 - 10 kwietnia 2007 r.), miał syna Stefana.

Odznaczenia m.in.:

Vitruti Militari V klasy (za Wojnę Obronną 1939 r.).
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami.
Krzyż Partyzancki.
Medal Zwycięstwa i Wolności.




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion