Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
PNIEWSKI, Sylwester.


PNIEWSKI, Sylwester.

Kapitan rezerwy piechoty.



Pseudonimy: „Berer”, „Bürger”.

Urodzony: 29 grudnia 1900 r., w Poznaniu.

Zmarł: 19 lipca 1944 r., w obozie Żabikowo.


Promocje:

Kapitan.: 3 maja 1943 r.
Porucznik.: ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 r.
Podporucznik.: 1 grudnia 1923 r.

Funkcje:

Członek Polskiej Organizacji Wojskowej.: 1918 r.
Uczestnik Powstania Wielkopolskiego.: grudzień 1918 - 1919 r.
Służba w 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich.: 17 luty 1919 - ??
Nauka w Szkole Podoficerskiej w Biedrusku.: ?? - ??,br> Służba w 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich.: ?? - 10 grudnia 1919 r.
Służba w 57 Pułku Piechoty.: 10 grudnia 1919 - ??
Służba w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy.: 1921 - 1 grudnia 1923 r.
Dowódca plutonu w 62 Pułku Piechoty (Bydgoszcz).: 1 grudnia 1923 - ??
Oficer kwatermistrzostwa 2 Pułku Strzelców Podhalańskich (Sanok).: 1930 - ??
Uczestnik kursu dla oficerów żywnościowych.: ?? - ??
Oficer żywnościowy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich (Sanok).: 1930 - 1931 r.
Przeniesiony w stan spoczynku.: 1931 r.
Referendarz w Ubezpieczalni Społecznej w Poznaniu.: 1931 - wrzesień 1939 r.
Służba w 336 Pułku Piechoty (obrona Warszawy).: wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Narodowej Organizacji Wojskowej.: 1940 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.: początek 1942 r.
Komendant Inspektoratu Rejonowego Poznań AK.: marzec 1943 - 22 stycznia 1944 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Stanisława i Wiktorii z domu Karczmarek. Ukończył w Poznaniu szkołę powszechną oraz gimnazjum im. Berżera. Od 1918 r., był członkiem POW w zaborze pruskim. Od grudnia 1918 do 1919 r., walczył w Powstaniu Wielkopolskim.
Od 17 lutego 1919 r., służył w 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Ukończył w Biedrusku szkołę podoficerską. Następnie, w stopniu sierżanta służył w w 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, przemianowanym 10 grudnia 1919 r., na 57 Pułku Piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920.
W latach 1921–1923 służył w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy.

1 grudnia 1923 r, otrzymał promocję do stopnia podporucznika służby stałej piechoty z przydziałem do 62 pp. w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy plutonu. Następnie zweryfikowany przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w stopniu porucznika służby stałej ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 r.
W 1930 r., został przeniesiony z 62 pp do 2 psp. w Sanoku. Przydzielony do kwatermistrzostwa pułku. Po ukończeniu kursu dla oficerów żywnościowych pełnił w 2 psp. funkcję oficera żywnościowego. W 1931 r., został przeniesiony w stan spoczynku. Zarzucono mu naruszenie dyscypliny.
Po przejściu w stan spoczynku powrócił do Poznania i podjął pracę zawodową w Ubezpieczalni Społecznej, gdzie na stanowisku referendarza pracował do września 1939 r.

Po wybuchu wojny polsko-niemieckiej nie został zmobilizowany. Ewakuowany ze swoją instytucją do Warszawy. Brał udział w obronie stolicy, w szeregach 336 pp. W listopadzie 1939 r., powrócił do Poznania. Mieszkał wówczas przy ul. Rzepeckiego, skąd został przesiedlony przez Niemców na ul. Mostową 15/22.
Od 1940 r., był czynnym członkiem Narodowej Organizacji Wojskowej. Oficjalnie zatrudniony jako konduktor-bileter w Tramwajach Miejskich w Poznaniu. Na początku 1942 r., został zaprzysiężony do ZWZ/AK przez por. Jana Kamińskiego „Franka”.
Na przełomie lat 1941-1942 działał bardzo aktywnie przy odbudowywaniu struktur komend obwodowych AK, rozbitych masowymi aresztowaniami. W marcu 1943 r., został mianowany Komendantem Inspektoratu Rejonowego Poznań AK. Jego mieszkanie było punktem kontaktowym.

Zorganizował sieć łączności inspektoratu oraz prowadził rozmowy scaleniowe z członkami konspiracyjnych organizacji lokalnych. 3 maja 1943 r., rozkazem KG AK został awansowany do stopnia kapitana rezerwy.
22 stycznia 1944 r., w wyniku zdrady został aresztowany przez gestapo w Poznaniu. Aresztowanie zostało przeprowadzone na przystanku tramwajowym przy ul. Garbary, tuż po spotkaniu z łącznikiem. Przeszedł ciężkie śledztwo w „Domu Żołnierza” (siedziba Gestapo w Poznaniu).
Następnie więziony w Forcie VII. Od czerwca 1944 r., przebywał w obozie żabikowskim, gdzie był ciągle przesłuchiwany i torturowany. 10 lipca 1944 r., w Poznaniu został skazany przez hitlerowski policyjny sąd doraźny na karę śmierci. Zamordowany 19 lipca 1944 r., w obozie Żabikowo.

Żonaty z Jadwigą członkinią konspiracji ps. „Dzięcioł”. Małżeństwo było bezdzietne.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Walecznych (pośmiertnie).




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion