Promocje:

Generał Dywizji.: 11 listopada 1966 r.
Generał Brygady.: 21 grudnia 1932 r., ze starszeństwem od 1 stycznia 1933 r.
Pułkownik.: 1 grudnia 1924 r., ze starszeństwem od 15 sierpnia 1924 r.
Podpułkownik.: zweryfikowany 3 maja 1922 r., ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r.
Major.: czerwiec 1920 r.
Kapitan.: 1919 r.
Porucznik.: 5 marca 1915 r.
Podporucznik.: 29 września 1914 r.

Funkcje:

Komendant Związku Walki Czynnej w Krakowie.: ?? - ??
Uczestnik kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego.: ?? - ??
Dowódca patrolu wywiadowczego Legionów Polskich w Zagłębiu, Olkuszu i Kielcach.: sierpień 1914 - ??.
Oficer w 1 Pułku Piechoty I Brygady Legionów.: 10 września 1914 - ??
Oficer w 5 Pułku Piechoty I Brygady Legionów.: ?? - ??
Komendant Okręgu IV Łódź Polskiej Organizacji Wojskowej.: styczeń 1916 - ??
Dowódca POW w Kaliszu i Płocku.: ?? - ??
Zastępca Komendanta POW pod okupacją niemiecką.: ?? - ??
Zastępca Komendanta Głównego POW.: ?? - ??
Komendant Grupy Okręgów "C" POW.: ?? - grudzień 1916 r.
Komendant Legii Akademickiej (później 36 Pułku Piechoty).: ?? - ??
Dowódca I Batalionu 36 Pułku Piechoty.: 26 listopada 1918 - ??
Dowódca 36 Pułku Piechoty.: 9 stycznia 1919 - ??
Dowódca I Batalionu 36 Pułku Piechoty.: ?? - ??
P.o. dowódcy 33 Pułku Piechoty.: ?? - 19 września 1920 r.
Dowódca XVI Brygady Piechoty.: 17 grudnia 1920 - 19 luty 1921 r.
Dowódca 36 pułku Piechoty (Warszawa).: luty 1921 - 9 kwietnia 1927 r.
Dowódca piechoty dywizyjnej w 29 Dywizji Piechoty.: 9 kwietnia 1927 - 13 maja 1932 r.
Dowódca 16 Dywizji Piechoty.: 13 maja 1932 - 1938 r.(?)
Uczestnik kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.: 1932 r.
Dyrektor Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.: 4 luty 1938 - 1939 r.
Inspektor Jednostek Obrony Narodowej.; 1 maja - wrzesień 1939 r.
Dowódca Grupy Operacyjnej "Włodzimierz".: 12 - 20 września 1939 r.
Emisariusz KG ZWZ we Lwowie.: lipiec 1941 - ??
Komendant Obszaru Lwowskiego ZWZ-AK.: połowa września 1941 - 31 lipca 1943 r.
Inspektor Komendy Głównej AK.: ?? - ??
Szef III rzutu Komendy Głównej AK w Powstaniu Warszawskim.: sierpień - październik 1944 r.
Szef Biura Inspekcji KG AK.: lipiec 1944 r.
Członek Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (Wlk. Brytania).: ?? - ??
Prezes Koła Generałów.: ?? - ??
Minister w Rządzie Polskim na Obczyźnie.: ?? - ??

Opinie:

Notatki:

Syn Jana (lekarza) i Aleksandry z domu Żelechowska. Od 1902 r., uczył się w VII Warszawskim Gimnazjum, w którym należał do konspiracyjnych kółek młodzieży szkolnej. Od 1905 r., członek PPS. Działał w organizacji bojowej (OB PPS). W 1906 r., uczęszczał do Średniej Szkoły Handlowej Jeżewskiego w Warszawie. W 1906 r., był zaangażowany w kolportaż prasy PPS.
19 czerwca 1906 r., został aresztowany przez carską policję, a następnie przez cztery miesiące więziony. Po wpłaceniu kaucji zwolniony. Zbiegł z Warszawy do Krakowa, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Św. Anny. W 1908 R., zdał maturę. Od 1908 r., studiował medycynę w Pradze, a następnie od 1909 na Wydziale Lekarskim UJ w Krakowie. W 1914 otrzymał absolutorium.

W okresie tym okresie czynnie zaangażowany w organizacjach studenckich w Krakowie. Należał do założycieli organizacji „Promień”. Działał w Związku Walki Czynnej. Komendant ZWC w Krakowie. W 1910 r., zorganizował w Krakowie oddział Związku Strzeleckiego, w którym ukończył kurs oficerski. W sierpniu 1914 r., po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i 4 sierpnia został wysłany na czele patrolu wywiadowczego do Zagłębia i Olkusza.
Następnie w służbie wywiadowczej Legionów w Kielcach. Od 10 września 1914 r., w służbie liniowej, w 1 pp Leg., a potem 5 pp Leg. I Brygady Legionów. Pełnił kolejno funkcje: oficera wywiadowczego, dowódca plutonu, kompanii. W marcu 1915 r, został awansowany do stopnia porucznika.
Wcześniej, bo w grudniu 1914 r., został ranny w bitwie pod Łowczówkiem. W lipcu 1915 r., został odkomenderowany do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie od stycznia do 28 grudnia 1916 r., był kolejno: komendantem Okręgu IV Łódź POW, dowódcą POW w Kaliszu i Płocku, zastępcą komendanta POW pod okupacją niemiecką, zastępcą Komendanta Głównego POW i Komendantem Grupy Okręgów „C” POW.

W listopadzie 1918 r., brał w Warszawie udział w rozbrajaniu Niemców. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był jednym z współorganizatorów Wojska Polskiego. Organizator i Komendant Legii Akademickiej, z której powstał 36 pp.
Od 26 listopada 1918 r., był dowódcą I batalionu 36 pp., z którym w styczniu 1919 r., wyruszył na front. Brał udział w walkach w Małopolsce Wschodniej i na Białorusi. W czerwcu 1920 r., został awansowany do stopnia majora. 9 stycznia 1919 r., po śmierci dowódcy 36 pp. mjr Zygmunta Bobrowskiego w boju pod wsią Macoszyn k/Lwowa, objął dowództwo nad pułkiem, potem ponownie dowódca I batalionu, następnie krótko do 19 września 1920 r., p.o. dowódcy 33 pp.
W okresie od 17 grudnia 1920 do 19 lutego 1921 r., dowodził XVI Brygadą Piechoty. Następnie do 9 kwietnia 1927 r., dowódca 36 pp. W maju 1922 r., awansowany do stopnia podpułkownika służby stałej piechoty, a następnie 15 sierpnia 1924 r., do stopnia pułkownika służby stałej piechoty.

Podczas przewrotu majowego w 1926 r., opowiedział się po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. Jego działania ułatwiły sytuację zamachowcom. 9 kwietnia 1927 r., został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 29 DP., po czym od 13 maja 1932 r., dowódcą 16 DP. W 1932 r., ukończył kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. 1 stycznia 1933 r., został awansowany do stopnia generała brygady. Od 4 lutego 1938 r., był dyrektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.
1 maja 1939 r., objął stanowisko Inspektora Jednostek Obrony Narodowej, rozbudowywanych wtedy w szybkim tempie. W nocy z 3 na 4 września 1939 r., wraz z personelem Ministerstwa Spraw Wojskowych opuścił Warszawę i ewakuował się na Lubelszczyznę, gdzie usiłował zorganizować kilka nowych brygad Obrony Narodowej. Od 12 września 1939 r., dowódca Grupy Operacyjnej „Włodzimierz”.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich na teren Polski, 18 września 1939 r., rozwiązał GO „Włodzimierz”, a 20 września przekroczył granicę węgierską.

W marcu 1940 r., uciekł z obozu internowanych i powrócił do okupowanego kraju. Po nawiązaniu kontaktów z ZWZ w Warszawie, w lipcu 1941 r., został mianowany emisariuszem KG ZWZ do Lwowa. Od września tego roku przebywał we Lwowie, gdzie rozpoczął pracę nad zorganizowaniem Obszaru Lwowskiego ZWZ. Od połowy września 1941 r., Komendant Obszaru Lwów ZWZ. Funkcję tą pełnił do 31 lipca 1943 r. Potem Inspektor w Biurze Inspekcji KG AK. W lipcu 1944 r., szef Biura Inspekcji. Po Powstaniu Warszawskim w niewoli niemieckiej.
Przebywał w oflagach: w Langwasser i Colditz. Uwolniony 5 maja 1945 r., przez wojska amerykańskie w okolicach Wörl w Alpach Tyrolskich. Po wojnie, do 1948 r., przebywał we Francji, a następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zamieszkał w Londynie i mieszkał tam już do końca życia.
Działał w Polskich Stowarzyszeniach Kombatanckich. Był także Prezesem Koła Generałów. Później ministrem w polskim rządzie emigracyjnym. 11 listopada 1966 r., został awansowany przez Prezydenta Polski na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego, do stopnia generała dywizji. Zmarł w Londynie 2 marca 1971 r., i został pochowany na cmentarzu Gunnersbury.

Żonaty z Antoniną Bazylewską. Mieli dwoje dzieci: córkę Aleksandrę (1934 r.) oraz syna Jędrzeja.

Odznaczenia m.in.:

Virtuti Miitari V klasy,
Krzyż Niepodległości,
Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
Złoty Krzyż Zasługi,
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 r.,
Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości,
Krzyż Oficerski Francuskiej Legii Honorowej.