Nr ISSN 2082-7431
Serwis Polska Podziemna
Dział "Postacie".
WALTER, Marian.


WALTER, Marian.

Major służby stałej piechoty.



Pseudonimy: "Zadora".

Urodzony: 15 marca 1893 r., w miejscowości Gola, powiat Leszno.

Zmarł: 17 października 1974 r., w Krakowie.


Promocje:

Major.: 11 listopada 1944 r.
Kapitan.: 1 stycznia 1933 r.
Porucznik.: 1 kwietnia 1921 r.
Podporucznik.:

Funkcje:

Uczestnik Powstania Wielkopolskiego.: grudzień 1918 - 1919 r.
Wstępuje w szeregi Wojska Polskiego.: 1919 r.
Służba w 59 Pułku Piechoty (Inowrocław).: ?? - 1926 r.
Uczestnik oficerskiego kursu specjalistycznego w zakresie ciężkich karabinów maszynowych.: 1924 r. Oficer szkoleniowy w Korpusie Ochrony Pogranicza.: 1926 - ??
Dowódca kompanii w 19 Pułku Piechoty (Lwów).: 1930 r.
Uczestnik kursu dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.: ?? - ??
Dowódca batalionu w 19 Pułku Piechoty (Lwów).: ?? - ??
Zastępca dowódcy Kwatery Głównej Armii "Modlin".: ?? - wrzesień 1939 r.
Zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej (Białystok).: lipiec 1941 r.
Inspektor wyszkolenia w Oddziale III Komendy Okręgu Białystok AK.: ?? - ??
Oficer wyszkolenia w Komendzie Inspektoratu Białystok AK.: ?? - ??
Zastępca Komendanta Inspektoratu Białystok AK.: ?? - sierpień 1944 r.
Dowódca 10 Pułku Ułanów Litewskich AK.: czerwiec - sierpień 1944 r.
Komendant Inspektoratu Białystok AK.: sierpień - 7 września 1944 r.

Opinie:

Notatki:

Syn Antoniego i Heleny z domu Kleiger. Uczęszczał do szkoły ludowej w Goli, a następnie do gimnazjum w tym mieście, gdzie w roku 1913 zdał maturę. W okresie od grudnia 1918 do roku 1919 brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Od 1919 r., służył w Wojsku Polskim.
W latach 1919-1920 w stopniu podporucznika brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 1 kwietnia 1921 r., otrzymał promocję do stopnia porucznika służby stałej piechoty. W 1924 r., ukończył kurs specjalistyczny dla oficerów w zakresie ciężkich karabinów maszynowych.
W 1925 r., ukończył kurs metodyczno-praktyczny. W 1926 został przeniesiony z 59 pp. w Inowrocławiu do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie pełnił funkcję oficera szkoleniowego.

W 1930 r., służył w 19 pp. we Lwowie na stanowisku dowódcy kompanii. 1 stycznia 1933 r., został awansowany do stopnia kapitana służby stałej piechoty. Ukończył kurs unifikacyjny dla dowódców batalionu w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po ukończeniu kursu został dowódcą batalionu w 19 pp. we Lwowie.
W Wojnie Obronnej 1939 r., był zastępcą dowódcy Kwatery Głównej Armii „Modlin”. Od lipca 1941 r., przebywał na terenie Białegostoku, w tym też miesiącu został zaprzysiężony w szeregi Związku Walki Zbrojnej.
Pełnił m. in. funkcję oficera wyszkolenia w Komendzie Okręgu Białystok AK, następnie analogiczne stanowisko w Komendzie Inspektoratu Białystok. Do sierpnia 1944 r., był zastępcą Komendanta Inspektoratu Białystok.

W tym czasie został dowódcą 10 Pułku Ułanów Litewskich AK, utworzonego w czerwcu 1944 r., na terenach Obwodów Białystok-Miasto i Wołkowysk. Kierowane przez niego dowództwo pułku przygotowało szczegółowe rozpoznanie i plany opanowania obiektów ważnych z punktu widzenia akcji powstańczej w Białymstoku i okolicach. Do ogłoszenia godziny „W” jednak nie doszło.
Łapanki, wzmożony terror i szybkie postępy Armii Radzieckiej nie pozwoliły na pełne rozwinięcie w ramach akcji „Burza”. Zdołano dokonać tylko częściowo koncentracji niektórych pododdziałów poza miastem.
Po aresztowaniu 8 sierpnia 1944 r., przez NKWD kpt. Kaufmana „Bogusława“, został mianowany Komendantem Inspektoratu V Białystok AK.

7 września 1944 r., został aresztowany w Białymstoku przez patrol milicji komunistycznej. Podjął ucieczkę, lecz w efekcie pościgu został ranny i ujęty, a następnie dotkliwie pobity i przekazany NKWD.
Osadzony w więzieniu białostockim. 10 października 1944 r., został wywieziony do obozu specjalnego w Charkowie. 11 listopada 1944 r., został awansowany do stopnia majora służby stałej.
Od 4 stycznia 1946 r., był więziony w obozie nr 178/454 w Riazaniu-Diagilewie. Następnie osadzony w obozie nr 158 w Czerepowcu. W dniu 2 października 1947 r., wywieziony do obozu nr 150 w Griazowcu, a następnie 5 października do obozu nr 437 w Bogorodskoje. Po jakimś czasie został przewieziony do obozu przejściowego nr 284 w Brześciu.

Repatriowany do Polski 3 listopada 1947 r. Po powrocie do kraju wstąpił do Zakonu OO Bonifratrów w Krakowie. Ukończył Seminarium Duchowne i w 1953 r., został wyświęcony. Zmarł w Krakowie 17 października 1974 r. Pochowany na kwaterze Braci Bonifratrów na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Podczas okupacji niemieckiej, gestapo aresztowało i zamordowało jego matkę i dwóch braci.

Odznaczenia m.in.:

Krzyż Walecznych.




powrót.


© copyright 2005 - 2007, Radosław ""Butryk"" Butryński
Design by Scypion