Zgodnie ze wspólną linią działania, uzgodnioną podczas wizyty gen. Tokarzewskiego w Krakowie, OOB została określona jako bojowa nadbudowa terytorialna SZP. Od tej chwili jej głównym zadaniem miała być walka czynna z okupantem. W zadanie to miała być zaangażowana większość kadry Orła Białego.
Zarys dopuszczalnych form walki czynnej został opracowany przez sztab KG OOB już w październiku 1939 r. Przewidywał on dwie kolejne fazy takiej walki (*tutaj posłużę się cytatem z książki Kazimierza Pluty - Czachowskiego "Organizacja Orła Białego) :

"1) Faza okupacji kraju, bez walki zaczepnej przeciw Niemcom na zachodnim froncie, względnie, gdy walka ta zaistnieje, ale będzie nadal odległą od Polski.
Aktualne będą wówczas tylko formy i cele walki konspiracyjnej, przeznaczone dla celów samoobrony narodu i dla osłabienia potencjału najeźdźcy, a więc tylko pośrednio na rzecz tamtej walki (mowa tu o przewidywanym froncie zachodnim).

2) Faza, gdy w wypadku powodzenia aliantów w walkach, na froncie zachodnim, działania wojenne zbliżą się tak, że obszar Polski znajdzie się w ich zasięgu (choćby lotniczym). Będzie wówczas nadal aktualna ta sama walka konspiracyjna (jak w punkcie pierwszym), z tym, że wyłącznie na rzecz frontu zachodniego. Powinna ona osiągać możliwie maksymalne natężenie na szlakach komunikacyjnych, węzłach komunikacyjnych, w rejonach przemysłowych, w punktach i rejonach o znaczeniu operacyjnym i taktycznym. Wtedy dopiero będą mogły zaistnieć okoliczności wymagające przejścia do walki jawnej ("mała wojna" typu powstańczego) Walka czynna przysporzy Rządowi RP atutów politycznych w końcowej fazie wojny. Uzasadnione będą wówczas nawet działania, powodujące straty z po naszej stronie".

Widać, więc na pierwszy rzut oka, że całą strategię walki czynnej OOB oparła na działaniach aliantów na zachodzie. Założenia te wymagały organizacji struktury terytorialnej i opracowania wytycznych dla walki czynnej. Zostały one przygotowane we współpracy sztabu KG OOB z Komendą Okręgową SZP, w oparciu o wskazówki przywiezione z Budapesztu przez Stefana Bocka "Kozła" oraz o instrukcje obowiązujące dawniej w dywersji pozafrontowej.

Oto jak wyglądał zarys Instrukcji Walki:

Pierwszy punkt mówił o konieczności organizacji sieci sabotażu i dywersji technicznej. Zalecano, by nie rozciągać ich równomiernie na cały teren województw. Uzasadnione to było brakiem środków ludzkich i technicznych oraz tym, że nie było to konieczne.
Sieć dywersyjną należało organizować w punktach najważniejszych dla gospodarki okupanta i jego potrzeb wojennych, a więc w ośrodkach przemysłowych, w składach surowców, półfabrykatów i materiałów pędnych, w punktach transportu wojennego i gospodarczego, w rejonach eksploatacji zasobów krajowych i wywożenia ich do Niemiec.
Większość takich punktów znajdowała się na terenach południowo - zachodnich kraju.

Plany tworzenia sieci dywersyjno - sabotażowej, musiały obejmować, co zrozumiałe, szlaki komunikacyjne, prowadzące z obszaru centralnej Polski do Niemiec oraz szlaki tranzytu wojskowego i gospodarczego z ZSRR i Rumunii.
Na pozostałych obszarach kraju, a w przyszłości i w Niemczech, wzięto pod uwagę - oprócz ośrodków produkcji oraz szlaków i węzłów komunikacyjnych - porty rzeczne i morskie, rafinerie, wytwórnie materiałów wybuchowych, poligony, wojskowe ośrodki doświadczalne itp.
Organizacyjnie, rejony sabotażowo - dywersyjne zostały podzielone na odcinki, które ukształtowano na podstawie wspomnianych wyżej uwarunkowań gospodarczo - terenowych.

Struktura odcinka powinna składać się z kierownictwa, zespołu służby pomocniczej i dowodzenia, zespołu propagandowego, trzech do sześciu punktów sabotażowo - dywersyjnych, zespołu produkcji i magazynowania środków walki, punktów informacyjno - wywiadowczych. Stan liczbowy danego zespołu nie powinien przekraczać trzech osób, natomiast, jeśli było to możliwe akcje sabotażowe powinny być przeprowadzane przez jedną osobę.
Statusem odrębności objęto natomiast tzw. akcję kolejową (informacja, sabotaż kolejowy, dywersja). Wspomniana odrębność uwarunkowana była strukturalną jednolitością szlaków kolejowych, ich kierownictwem oraz szybką łącznością techniczną, scalającą obie okupacje na całej ich długości.
Dla obszarów Generalnej Guberni miała ona być scentralizowana w Krakowie, w łonie Generalnej Dyrekcji Kolei Wschodniej (Ostbahn), która nadawała się doskonale na centralny punkt akcji kolejowej w GG. Plany te musiały jednak brać pod uwagę koordynację z Warszawą, z powodu zainstalowania tam kierownictwa podziemnego, jak i pozostałości byłego Ministerstwa Komunikacji.
Sieć akcji kolejowej miała być także podzielona na rejony organizacyjne, oraz na odcinki i punkty sabotażowo - dywersyjne.

Drugi punkt omawiał kwestię powstania odwetowych zespołów bojowych.
W tym początkowym okresie, odwet bojowy miał być stosowany bardzo oględnie, w sposób, który odsuwałby podejrzenia od miejscowej ludności, co z kolei miało uchronić ją od działań odwetowych okupanta.
Podstawową tego gwarancją miało być typowanie do realizacji danej akcji, oddziału z odległego terenu, a także odchodzenie tego zespołu poza rejon obławy, organizowanej przez siły nieprzyjaciela. Zasady te spowodowały konieczność dysponowania dość dużą przestrzenią terenową dla ruchu i ukrycia się ("melinowania") w razie pościgu.
Z jasnych względów taktyka taka, redukowała liczbę zespołów odwetowych.

Innym czynnikiem redukującym tę liczbę, było celowe działanie kierownictwa OOB, które w ten sposób chciało uściślić kontrolę nad nimi, obawiając się przekształcenia w grupy działające samowolnie i w celach rabunkowych, a także podszywania się obcych organizacji pod szyld OOB.
Kierownictwo Orła Białego doskonale zdawało sobie sprawę z faktu, iż realia okupacyjne i wzrost zamieszania w kraju, będą sprzyjać wzrostowi bandytyzmu, co zmuszało je do działań mających chronić organizację przed jego szkodliwym i demoralizującym działaniem.
Obawy te spowodowały podjęcie decyzji o podporządkowaniu zespołów dywersji bojowej szczeblowi kierowniczemu odcinków dywersyjnych, czyli Zarządom (Komendom) Rejonów Dywersyjnych. Zarządy natomiast miały osobno opracowywać zlecenia danej akcji, a osobno jej wykonanie. Jak twierdzi Kazimierz Pluta - Czachowski: "przyjęto zasadę, że każda Komenda Rejonu Organizacyjnego powinna mieć od początku konspiracji swój lotny zespół bojowy".

W kwestiach zasad działania, zalecano by każdy z zespołów dobrze rozpracował teren pod względem służby kontaktowej i zasad tzw. "melinowania", które było konieczne podczas poruszania się w danym terenie. Podczas prac przygotowawczych do danej akcji należało obstawić punkt ataku informatorami aż do rozpoczęcia akcji,w jego pobliżu mieć zainstalowaną "melinę" wyczekiwania, podstawę wyjściową do uderzenia, drogi odskoku wraz z osłoną i w końcu "melinę" dla ewentualnego ukrywania się po wykonaniu uderzenia.
Według instrukcji stan liczbowy danego zespołu nie mógł przekraczać dwóch trójek (bez osłony). Kiedy warunki temu sprzyjały, zalecano wykonanie uderzenia zespołowi trzyosobowemu, lub nawet pojedynczemu człowiekowi. Podobnie jak w przypadku rejonów sabotażowo - dywersyjnych, tak i w przypadku zespołów odwetu, wskazane było utworzenie zespołu służby pomocniczej dowodzenia, zespołu produkującego lub reperującego środki walki, zespołu magazynowania tych środków, zespołu łącznikowego, transportu, punktu i zespołu lekarskiego oraz punktu informatorów terenowych.

Punkt trzeci - propaganda i opór cywilny.
W punkcie tym zakładano objęcie walką cywilną obszaru całego kraju, którą w tym początkowym okresie konspiracji, rozumiano przede wszystkim jako działania propagandowe, inspiracyjne i kontrpropagandę. W dłuższej perspektywie zakres działania w ramach oporu cywilnego miał ulec znacznej rozbudowie.
W strukturach OOB kierowniczą rolę dla walki cywilnej miało Szefostwo Walki Cywilnej.
Na każdym szczeblu dowodzenia, aż do rejonu dywersji, zalecano utworzenie komórek kierujących wszelkimi działaniami akcji oporu społecznego. Miały one spełniać rolę organizacyjną, wytyczającą cele, a także kontrolną.
Jednym z podstawowych celów, jakie stawiano przed kierownictwem Szefostwa Walki Cywilnej, było objęcie odpowiednim działaniem środowisk nieprzyjaciela, czyli w praktyce rozbrajanie ich psychiki i demoralizowanie.
Efekty, o których mowa wyżej, miała przynieść odpowiednia organizacja aparatu walki cywilnej, polegająca na utworzeniu siatki zbierającej wiadomości terenowe do dyspozycji ośrodków kierujących, utworzeniu komórki dla opracowania tego materiału i redagowania materiałów propagandowych na obszarze całego kraju.

Kolejny punkt, czyli czwarty omawiał zadania wywiadu.
Nie trzeba oczywiście rozpisywać się tutaj o znaczeniu dobrego wywiadu w warunkach konspiracyjnych, bowiem przeciętny czytelnik zdaje sobie z tego zapewne sprawę. Wystarczy dodać jedynie, że w strukturach tworzonej OOB, wywiad zajmował miejsce nadrzędne.
Służbę wywiadu podzielono tu na dwa człony, a więc:
Wywiad taktyczny (terenowy, bliski) - służba wywiadowcza związana z potrzebami lokalnymi. W służbie tej miał brać udział każdy żołnierz konspiracji (podobnie jak w służbie propagandy i oporu społecznego), co było związane z ochroną samego siebie i swojej komórki organizacyjnej. Zauważone zagrożenie miało być przedstawione, w formie meldunku, przełożonemu. Podobnie rzecz miała się z każdą nową organizacją, oddziałem lub/i akcją okupanta.
Na każdym szczeblu organizacyjnym OOB, miał być wyznaczony kierownik służby wywiadowczej i służby ochronnej, który miał zbierać informacje o nieprzyjacielu, oceniać ich wartość i znaczenie dla danej sytuacji i bezzwłocznie podawać je do wiadomości swojemu dowódcy, wszystkim zainteresowanym i zagrożonym.

Wywiad ogólny (operacyjny, daleki) - służba wywiadowcza zajmująca się problemami typu ogólniejszego. Mowa tu o informacjach, które miały ogólny wpływ na całość życia społecznego Narodu Polskiego, na walkę konspiracyjną w kraju lub o najważniejszym znaczeniu dla zadań wojennych.
Informacji takich postanowiono szukać w miejscach szczególnie ważnych i strzeżonych przez okupanta, czyli: w centralach państwowych, w sztabach, w ośrodkach badań. By je zdobyć zalecano kradzieże, zakupy lub w miarę możliwości akcje bojowe.
Obsada wywiadu dalekiego, miała składać się z ludzi specjalnie dobranych. Miano ich grupować w zespołach wywiadowczych lub pozostawiać przy działalności indywidualnej.
Planowano zorganizować ekspozytury wywiadowcze, placówki wywiadu oraz punkty agencyjne.
Dla centralnej kontroli obu tych pionów, zamierzano utworzyć wydział wywiadowczy zainstalowany przy sztabie OOB. Meldunki wywiadowcze powinny być szyfrowane. Meldunki alarmowe oznaczone sygnaturą "S", powinny być przesyłane natychmiast, natomiast meldunki sytuacyjne co miesiąc.

Punkt piąty - Oddziały terytorialne (rezerwa OOB).
Rezerwą organizacji objęto te wszystkie oddziały Związku Strzeleckiego, które nie zostały wykorzystane w sieci bojowej organizacji. Wszystkie te oddziały należało także zarejestrować w SZP. Rejestratorami mieli być komendanci obwodów Służby Zwycięstwu Polski, obejmujący swoją działalnością tereny przedwojennych powiatów.

Dla realizacji wszystkich tych zadań należało sporządzić oczywiście zarządzenia wykonawcze. Zostały one podporządkowane ogólnej strategii organizowania walki konspiracyjnej w kraju. Strategia ta została podzielona na dwie zasadnicze fazy:
A) Organizacyjno – próbną, której finalizację na terenie całego kraju obliczono na wiosnę 1940 r. Miała ona polegać na przygotowaniu planu i zadań terytorialnej walki czynnej, zgrupowaniu środków walki, zorganizowaniu centralnej i okręgowej wytwórni materiałów bojowych, a także na zorganizowaniu kursów szkoleniowych wyspecjalizowania oraz zgrania dowódców i instruktorów walki na szczeblach okręgowych, rejonów organizacyjnych i rejonów sabotażowo – dywersyjnych.
B) Realizacyjno – bojowa, którą planowano rozpocząć, wiosną 1940 r.

Zaopatrzenie w środki bojowe miało zapewnić kilka źródeł. Pierwsze z nich było ściśle związane z placówka polską w Budapeszcie, która poprzez „Kozła” obiecała przysyłać OOB środki chemiczne, techniczne, materiały wybuchowe,oraz niewielką ilość broni krótkiej.
Zanim jednak dostawy te miały zostać zorganizowane zalecono wykorzystywanie środków bojowych, który był złożony w magazynach dywersji pozafrontowej, a także ten, który można było wykraść z kontrolowanych przez okupanta fabryk, kopalni i polskich magazynów wojskowych.
Taką samą pomoc obiecano w zakresie szkoleniowym. W przeciągu grudnia lub stycznia 1940r., Budapeszt obiecał przysłać do dyspozycji Komendy Głównej OOB specjalnego instruktora, który miał uzyskać nominację na kierownika działu sabotażu i dywersji Komendy, a w dalszym miesiącach instruktorów okręgowych.
Zarządzenia wykonawcze nakazywały również, by do kadry kierującej walką konspiracyjną dobierać fachowców z poszczególnych dziedzin. Mowa tutaj przede wszystkim o pokrewnych dla wojska dziedzinach, czyli o przemyśle, ośrodkach naukowych, i zakładach technicznych (inżynierzy, saperzy, chemicy, kolejarze itp.).
Szczególny nacisk położono również na konieczność posiadania sprawnej siatki przerzutowej w kraju i za granicą (mowa tutaj nie tylko o granicy ze Słowacją, ale także o podziale administracyjnym narzuconym przez okupanta w kraju).