Historia konstrukcji:

Mina rzeczna zaprojektowana w Polsce w 1919 roku. Pomysłodawcami konstrukcji byli oficer broni podwodnej kpt. mar. J. Bartoszewicz oraz gen. Bryg. Tadeusz Bobrowski. Pierwsza serię 4 egzemplarzy wykonano w Głównym Składzie Materiałów Wybuchowych i 26 listopada 1919 roku z wynikiem pozytywnym poddano próbom na Wiśle pod Warszawą. Jako efekt prób złożono zamówienie na 200 egzemplarzy. Produkcję min kontynuowano po zakończeniu wojny. Niestety ich jakość pozostawiała wiele do życzenia. W tej sytuacji część ze zgromadzonych korpusów planowano wykorzystać jako pływaki do sieci zagrodowych.

Dane taktyczno techniczne:

Masa całkowita: w stanie gotowości 38,7 kg/po skompensowaniu 42,57 kg.
Masa korpusu z łańcuchem: 11 kg.
Masa baterii, przewodów i pokrywy: 2,7 kg.
Masa materiału wybuchowego: 25 kg.
Masa kotwicy: 15 kg.
Wymiary:
średnica górna 400 mm.
średnica dolna 300 mm.
wysokość 440 mm.

Opis konstrukcji:

Konstrukcja miny według założeń miała zapewnić jej poprawne działanie do głębokości 14 metrów. Jej korpus wykonano w postaci odwróconego stożka z ocynkowanej blachy stalowej o grubości 1,5 mm. Był on łączony z dwóch połówek i był przykrywany z góry pokrywą, w której znajdowało się 5 łączników elektrycznych. Do znajdującego się na dnie korpusu zaczepu podczepiano łańcuch z kotwicą.
Kontakt z przepływającą jednostką powodował zgniecenie jednego z łączników, w którego wnętrzu znajdowała się szklana rurka mieszcząca 1,5 cm3 rtęci. Wyciek rtęci powodował zalanie styków i zamknięcie obwodu elektrycznego z zapalnikiem. Zapalnik stanowiła mieszanina chemiczna reagująca na przepływ prądu o napięciu 5 V i natężeniu 0,5 A.
Postawienie miny wymagało odciągnięcia iglic, wprowadzenia blokady za pomocą zatyczki i połączenia przewodów z detonatorem. Tak przygotowaną minę można było zrzucić do wody.

Źródła:
Regulamin służby broni podwodnej T. 1 cz. 6, Warszawa 1925
Ireneusz Bieniecki „Flotylla Rzeczna Polskiej Marynarki Wojennej w Pińsku w latach 1925-1935”, 2006