Armata polowa 76-мм дивизионная пушка образца 1942 года (ЗИС-3)

Kaliber: 76,2 mm
Amunicja: 76x385R
Masa: na stanowisku 1150 kg,
w transporcie 1840 kg (z przodkiem)
Masa lufy: 312,5 kg
Długość lufy: z zamkiem 3169 mm
(w tym część gwintowana 2587 mm)
Wymiary: 6095x1645x1375 mm, prześwit 315 mm
Rozstaw kół: 1400 mm
Wysokość linii ognia: 875 mm
Odrzut lufy: maksymalnie 1100 mm
(później zmniejszony do 820 mm)
Kąt ostrzału w azymucie: 54°
Kąt ostrzału w elewacji: od –5° do +27° (później zwiększony do +37°)
Szybkostrzelność: 15 strz./min

Historia konstrukcji:

Armata dywizyjna zaprojektowana w 1941 roku w radzieckim biurze konstrukcyjnym Wasilija Gawryłowicza Grabina z Fabryki Nr 92 im. J. Stalina z Gorkiego. Konstrukcja powstała poprzez posadowienie lufy kalibru 76 mm na łożu 57 mm armaty przeciwpancernej wz. 1941 (ZIS-2) – głównym inżynierem projektu był A. Chwostin. Po zakończeniu prób fabrycznych była prowadzona niewielka produkcja małoseryjna. Przyjęta oficjalnie na uzbrojenie dopiero 12 lutego 1942 roku. Wielkoseryjną produkcję dział podjęły: Fabryka Nr 92 im. J. Stalina z Gorkiego, Fabryka Nr 235 «Большевик» (Bolszewik) z Leningradu oraz Fabryka Nr 7 «Красный Арсенал» (Czerwony Arsenał).

Cała armata składała się z 719 podzespołów, a pracochłonność jej produkcji udało się w podczas wojny zmniejszyć z pierwotnych 1029 roboczogodzin do 475 roboczogodzin w 1944 roku. Liczba elementów podlegających obróbce uległa zmniejszeniu z 2080 do 1306.

Opis konstrukcji:

Armata przeciwpancerna z półautomatycznym zamkiem klinowym. Zastosowano hydrauliczny opornik i hydropneumatyczny powrotnik. Lufa jednolita o 32 bruzdach dla zredukowania odrzutu była zaopatrzona w dwukomorowy hamulec wylotowy o skuteczności ok. 30%. Tarcza chroniąca obsługę o grubości 4-5 mm. Przyrządy celownicze umieszczone po lewej stronie działa (przezierny celownik optyczny do ognia na wprost oraz panorama artyleryjska do ognia pośredniego). Łoże dolne dwuogonowe, rozstawne, dostosowane do trakcji motorowej – holowanie z prędkością do 50 km/h. Rozwarcie rurowych ogonów działa powodowało zablokowanie zawieszenia ogumionych kół. Pusty przodek ważył 450 kg, a załadowany 724 kg. Obsługa działa liczyła 6-8 żołnierzy.

Źródła:

Janusz Magnuski „Armata dywizyjna ZiS-3”, wyd. MON, 1977

Terry Gardner, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006

Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak „Encyklopedia współczesnej broni palnej”, wyd.WIS, 1993

А. Иванов „Артиллерия СССР в период Второй Мировой Войны”, wyd. Издателски Дом «Нева», 2003

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *