Historia konstrukcji:
Armata przeciwpancerna produkowana w ZSRR. W związku z pojawianiem się na froncie coraz lepiej opancerzonych czołgów niemieckich latem 1943 roku powrócono do koncepcji produkcji długolufowej 57 mm armaty przeciwpancernej wz. 1941 (ZIS-2). Konstrukcję w maksymalnym stopniu zunifikowano z produkowaną masowo 76 mm armatą dywizyjną wz. 1942 (ZIS-3). Działo pod oznaczeniem ZIS-2M przyjęto na uzbrojenie 15 lipca 1943 roku, a produkcję seryjną podjęły dwa zakłady: Fabryka Nr 92 im. Stalina w Gorkim oraz Fabryka Nr 235 «Большевик» (Bolszewik) z Leningradu. Do końca wojny wyprodukowano 9.645 egzemplarzy (produkcję działa kontynuowano aż do 1949 roku kończąc na 13.339 egzemplarzu).
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Masa lufy: Wymiary: Wysokość linii ognia: Długość lufy: Odrzut lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
57 mm 57x480R na stanowisku 1123 kg, w transporcie 1780 kg (z przodkiem) 340 kg 6.795×1.697×1.375 mm 875 mm 4.162 mm 970-1.100 mm od -5° do +25° 54° 15 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa monolityczna, gwintowana, bez hamulca wylotowego. Zastosowano półautomatyczny zamek klinowy o ruchu pionowym. Hydrauliczny opornik umieszczony pod lufą, natomiast pneumatyczny powrotnik umieszczony nad lufą. Tarcza chroniąca obsługę o grubości 7 mm. Przyrządy celownicze typu PP1-2 były umieszczone po lewej stronie działa. Łoże dolne dwuogonowe, ogony rozstawne konstrukcji rurowej, zakończone lemieszami. Rozwarcie ogonów na stanowisku bojowym powodowało równoczesne zablokowanie zawieszenia kół jezdnych, które obejmowało sprężyny śrubowe. Wypełnione masą gąbczastą koła były dostosowane do trakcji motorowej z prędkością holowania do 40 km/h. Obsługa działa liczyła 6 osób.
Amunicja:
Stosowano amunicję scaloną pakowaną w skrzynki mieszczące 4 naboje. Używany wraz z działem przodek mieścił 6 takich skrzynek.
Przeciwpancerna Выстрел УБР-271
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
6,61 kg 3,14 kg 0,014 kg 1,5 kg 990 m/s |
Pocisk BR-271 typu APCHE miał tępogłowicowy korpus wykonany z wysokogatunkowej stali przykryty czepcem balistycznym, który w części tylnej zawierał niewielki ładunek wybuchowy pobudzany zapalnikiem dennym typu MD-5 lub MD-7. Dla celu o wysokości 2 metrów odległość strzału bezpośredniego wynosiła 1.120 m.
Przebijalność pancerza dla płyty odchylonej o 30 stopni od pionu:
| Odległość | Grubość płyty |
| 500 m 1.000 m 1.500 m 2.000 m |
85 mm 70 mm 60 mm 55 mm |
Przeciwpancerna rdzeniowa Выстрел УБР-271П
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: |
5,4 kg 1,79 kg 1,7 kg 1.270 m/s |
Pocisk BR-271P typu APCR zawierał wewnątrz lekkiego płaszcza podkalibrowy rdzeń wykonany z wysokogatunkowej stali. W części dennej znajdował się smugacz. Dla celu o wysokości 2 metrów odległość strzału bezpośredniego wynosiła 1.250 m.
Przebijalność pancerza dla płyty odchylonej o 30 stopni od pionu:
| Odległość | Grubość płyty |
| 500 m 1.000 m |
100 mm 75 mm |
Odłamkowa Выстрел УO-271
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
6,79 kg 3,75 kg 0,204 kg 0,97 kg 700 m/s 8.400 m |
Pocisk odłamkowy O-271U typu HE miał prefabrykowany korpus dla zwiększenia fragmentacji na odłamki – był rozrywany niewielkim ładunkiem wybuchowym, do którego pobudzenia stosowano uderzeniowy zapalnik głowicowy typu KTM-1, KTM-1U lub KTM-3. Dla celu o wysokości 2 metrów odległość strzału bezpośredniego wynosiła 800 m.
Kartacz Выстрел УЩ-271
| Masa naboju: Masa pocisku: Masa ładunku miotającego: |
6,7 kg 3,66 kg 0,97 kg |
Pocisk Szcz-271 służył do obrony bezpośredniej stanowiska działa.. Po opuszczeniu lufy cienkościenny korpus pocisku (który mieścił 324 ołowianymi lotkami o masie 10,8 g każda) ulegał rozerwaniu, co powodowało że lotki rozlatywały się na boki pod kątem 6-9° i raziły skutecznie siłę żywą zajmującą obszar szeroki na 40 m i długi na 200 m.
W służbie niemieckiej przejęte egzemplarze otrzymały oznaczenie 5,7 cm Pak 208 (r).
