| Donośność: | ok. 60-65 m |
| Zapalarka benzynowa: | 2 litry |
| Kąt ostrzału w elewacji: | -2° do +10° |
| Kąt ostrzału w azymucie: | po 12,5° stopnia na każdą stronę |
Historia konstrukcji:
Miotacz ognia opracowany w radzieckiej Fabryce Nr 222. Od 1938 roku zespół którym kierował I.A. Aristow prowadził badania nad zwiększeniem zasięgu miotaczy ognia. Do miotania mieszanki zapalającej nowo zaprojektowany miotacz wykorzystywał gazy pochodzące z odpalenia pironabojów, co dodatkowo pozwalało zaoszczędzić miejsce zajmowane w przedziale bojowym przez wysokociśnieniowe zbiorniki sprężonego powietrza.
W czołgu T-34 miotacz został zainstalowany w przednim jarzmie kadłubowym zajmowanym w standardowym pojeździe przez czołgowy karabin maszynowy DT. Prototypowy miotacz ognia zbudowany na bazie czołgu lekkiego T-40S również miał zabudowany miotacz w kadłubie. W czołgowym miotaczu ognia KW-8 miotacz został zabudowany w wieży.
Opis konstrukcji:
W czołgowym motaczu ognia OT-34 zbiornik cylindryczny mieścił 100 litrów mieszanki zapalającej. Z wykorzystaniem pirotechnicznych naboi zapas ten pozwalał na oddanie do 10 strzałów (każdy o objętości ok. 10 litrów). Efektywny zasięg wynosił ok. 60-65 m, a bardziej zagęszczoną mieszanka nawet do 100 m. Natomiast w czołgowym motaczu ognia KW-8 zapas cieczy zapalającej wynosił 690 litrów (3 zbiorniki – jeden zabudowany na dnie kadłuba o pojemności 450 litrów i 2 umieszczone w niszy wieży po 120 litrów), który z wykorzystaniem pirotechnicznych naboi pozwalał na oddanie do 76 strzałów.
Źródła:
„Oгнеметные танки Второй Мировой Войны”, seria Бронеколлекця, 2005
„Танковые войска РККА во Второй мировой войне. Средне и огнометные танки”, seria Танкомастер, numer 7-8/06
Internet:
