Historia konstrukcji:
Działo kolejowe ТМ-1-14 zostało zaprojektowane na początku 1927 roku przez inż. Aleksandra Grigoriewicza Dukielskiego. Wykorzystano 356 mm armatę morską (zakupiona przed Pierwszą Wojną Światową w brytyjskiej firmie Vickers-Armstrong oraz produkowana w Zakładach Obuchowskich w Leningradzie dla projektowanych krążowników liniowych typu „Izmaił”), którą posadowiono na specjalnej platformie z podczepianymi wózkami kolejowymi.
W października 1930 roku dla realizacji planu powołano nowe biuro projektowe CKBS-3. W maju 1931 roku wstępny projekt zaakceptowano, a w 1935 roku prace przeniesiono do biura projektowego CKB-19. Fabryka Nr 198 im. Marti w Nikołajewie wyprodukowała 6 egzemplarzy.
Zastosowanie:
Trzydziałowa bateria Nr 11 broniła bazy radzieckiej Floty Bałtyckiej w Tallinie, a po podejściu oddziałów niemieckich działa wycofano do obrony Leningradu. W 1942 roku zebrane w tym rejonie działa kolejowe zgrupowano w 101 morskiej brygadzie artylerii kolejowej pod dowództwem generała majora I.N. Dymitriewa. Po przejściu do ofensywy artylerii kolejowej użyto między innymi przy zdobywaniu umocnień Królewca.
Pozostałe 3 działa z baterii Nr 6 stacjonowały na Dalekim Wschodzie w okolicach Władywostoku, głównej bazy Floty Oceanu Spokojnego.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Wymiary: Długość lufy: Odrzut lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
355,6 mm całkowita ok. 412.000 kg lufy 83.325 kg długość 35.818 mm 17.927 mm (w tym część gwintowana 14.954,25 mm) 1.500 mm od -7° do +50° 5° 1 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa stalowa, gwintowana, zaopatrzona w 84 prawoskrętne zwoje. Zamek śrubowy. Objętość komory nabojowej 360 dm3. Żywotność lufy wynosiła ok. 150 wystrzałów.
Platforma kolejowa opierała się na dwóch wózkach o łącznie dwudziestu osiach. Zastosowane łoże umożliwiało jedynie niewielkie kąty wychylenia lufy na boki więc do zmiany kierunku ostrzału wybierano tory kolejowe biegnące po łuku. Prędkość przemieszczania składu kolejowego do 45 km/h. Obsługa działa liczyła około 50 żołnierzy.
Do obrony baz morskich wykorzystywano także stałe stanowiska betonowe o wymiarach 16 x 16 x 3 m, które umożliwiały pełny ostrzał dookrężny.
Amunicja:
Przeciwpancerna Бронебойный снаряд образца 1911 года
| Długość pocisku: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
1.387,9 mm 747,8 kg 20,38 kg 203 kg 731 m/s 22.310 m (przy +20°) |
Pocisk morski wz. 1911 typu AP-HE, zaopatrzony w zapalnik denny.
Burząca Фугасный снаряд образца 1913 года
| Długość pocisku: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
1.675,9 mm 747,8 kg 75,85 kg 203 kg 731 m/s 31.300 m |
Pocisk morski wz. 1913 typu HE, zaopatrzony w zapalnik denny.
Lekka burząca Легкий дальнобойный фугасный снаряд образца 1928 года
| Długość pocisku: Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
1.775,5 mm 512,5 kg 88,2 kg 230 kg 980 m/s 52.860 m |
Pocisk morski wz. 1928 typu HE, zaopatrzony w zapalnik denny. Został zaprojektowany dla uzyskania większego zasięgu ognia.
