Historia konstrukcji:
Schron z wieżą czołgową używany przez siły zbrojne Niemiec.
W zakładach F. Schichau A.G. w Elbing (pol. Elbląg) przygotowano 63 wieże.
Według raportu z marca 1945 roku rozdysponowano je następująco:
Norwegia – 31 egzemplarzy,
Front Wschodni – 32 egzemplarze.
Dane techniczne:
Wysokość wieży 420 mm, wysokość linii ognia 205 mm.
Opancerzenie: ściana przednia 30 mm (9°), pozostałe ściany boczne 30 mm (22°), strop 8 mm (przednia część 81°, reszta 90°).
Wymiary zewnętrzne schronu 4,27 x 2,77 x 2,60 m.
Grubość ścian 40 cm.
Celem budowy schronu trzeba usunąć 80 m3 ziemi oraz przygotować 16 m3 betonu i 1 t stali.
Opis konstrukcji:
Na betonowym stanowisku typu Bauform 232b osadzono wieżę planowaną dla nieukończonych samobieżnych miotaczy ognia Flammingo na bazie czołgu Pz.Kpfw. II – zmodyfikowano skorupy ze wspawaną nową płytą jako jarzmo karabinu maszynowego. W tej wersji były one nazywane T II (S). Schron dwuizbowy: pod wieżą znajduje się pomieszczenie bojowe, a obok wejściowy przedsionek łączący obiekt z transzeją lub wejściowymi schodami (w zależności od warunków otoczenia). Uzbrojenie wieży stanowi 1 karabin maszynowy M.G. 34 naprowadzany za pomocą celownika Pz.Z.F. 7a.
Schemat budowy schronu opisano w rysunku projektowym WaPrüf Fest IV Nr. 262 jako Kennblatt 1229.
