Historia konstrukcji:
Granat ręczny opracowany w Wielkiej Brytanii pod koniec lat 30-tych XX wieku jako kontynuacja linii rozwojowej modelu z czasów Pierwszej Wojny Światowej (pierwszy model Grenade No. 5 został przyjęty na uzbrojenie w 1915 roku).
Na podstawie licencji produkowane a australijskich zakładach:
– R.B. Davies Pty. Ltd. w Marrickville
– F.L. Cook and Williams Pty. Ltd, Abbotsford
– Airzone Ltd., Camperdown
Dane techniczne:
| Masa:
Wysokość: Średnica: |
765 g
95,2 mm 61 mm |
Opis konstrukcji:
Skorupa odlewana z żeliwa, z zewnętrznym ukształtowaniem powierzchni dla zintensyfikowania fragmentacji po eksplozji oraz polepszenia chwytu przez rzucającego. Poprzez pozostawiony w skorupie korek wprowadzano do wnętrza materiał wybuchowy Baratol 20/80.
Zapalnik czasowy w zależności od przeznaczenia:
– granaty ręczne Mk. V lub Mk. VII o zwłoce 4 sekund
– granaty karabinowe Mk. II lub Mk. III o zwłoce 7 sekund
Pakowane po 12 sztuk w skrzynki Box G36 o wymiarach 22 x 6,5 x 6,5 cala i masie 29 funtów.
Do wstrzeliwania z granatników nasadkowych wkręcano w część denną specjalną uszczelniająca płytkę o średnicy 2,5 cala pasującą do średnicy wewnętrznej karabinowej nasadki Discharger, Grenade, Rifle No. 1 Mk. I, 1½-in.
Przeciętny zasięg rzutu granatu wynosił około 30 jardów, a z wykorzystaniem nasadki karabinowej od 80 do 200 jardów. Zasięg rażenia najcięższych odłamków do 100 jardów dlatego przy jego użyciu należało korzystać z osłon terenowych.
