Historia konstrukcji:
Strzelba gładkolufowa M1897 była używana przez siły zbrojne USA.

Zaprojektował ją John Moses Browning. Jest to wersja rozwojowa wcześniejszego modelu M1893. Produkcję seryjną podjęły amerykańskie zakłady Winchester Repeating Arms Company w New Haven, stan Connecticut. Do 1957 roku wyprodukowano 1.024.700 egzemplarzy.

Podczas Pierwszej Wojny Światowej została przyjęta na uzbrojenie armii amerykańskiej zmilitaryzowana wersja zaopatrzona w uchwyt do mocowania bagnetu.

Dane techniczne:

Opis konstrukcji:
Powtarzalna strzelba gładkolufowa, z ręcznym przeładowaniem za pomocą drewnianego łoża umieszczonego wokół rurowego magazynka umieszczonego równoległe pod lufą i przesuwanego do przodu i z powrotem do tyłu, do pozycji wyjściowej.

Załadowanie naboi odbywa się od dołu, a wyrzut pustych łusek na prawą stronę. Kolba drewniana z chwytem półpistoletowym.

Wersja wojskowa została zaopatrzona w uchwyt do mocowania bagnetu M1917.

Amunicja:
Mosiężna część denna (wysokości 1 cala) oraz kartonowy cylindryczny korpus.

Naboje pakowano po 25 sztuk w kartonowe opakowania, 20 opakowań w pudełka mieszczące 500 naboi.

Śrut Shell, shotgun, 12-gage

Wnętrze łuski mieści 9 ołowianych śrucin 00 Buckshot o średnicy 8,4 mm i masie 3,5 g.

Źródła:

Instrukcja TM 9-285 „Shotguns, All types”, 1942 r.

Instrukcja TM 9-1990 „Small-Arms Ammunition”, 1942 r.

Instrukcja TM 9-2200 „Small Arms, Light Field Mortars and 20-mm Aircraft Guns”, 1943 r.

Joe Poyer „U.S. Winchester Trench & Riot Guns and other U.S. Combat Shotguns”, wyd. North Cape Publications, 1992 r.