| Załoga: | 4 osoby |
| Masa: | 47000 kg |
| Wymiary: | 6750 x 3320 x 2710 mm, prześwit 450 mm |
| Szerokość gąsienic: | 700 mm |
| Jednostka napędowa: | silnik 12-cyl. w układzie V, wysokoprężny, |
| chłodzony cieczą, pojemność 38880 cm3, | |
| typu W-2K o mocy 600 KM przy 2000 obr./min | |
| Prędkość maksymalna: | 35 km/h |
| Zapas paliwa: | 615 litrów |
| Zasięg: | na drodze 160 km |
| Uzbrojenie: | miotacz ognia ATO-41, |
| 45 mm armata wz. 1932/38 z zapasem 88 naboi, | |
| 2 lub 3 karabiny maszynowe DT kal. 7,62 mm | |
| z zapasem 3400 naboi | |
| Opancerzenie: | od 40 do 95 mm |
Historia konstrukcji:
Czołgowy miotacz ognia opracowany w 1941 roku w radzieckiej Fabryce Nr 174 im. K. Woroszyłowa z Leningradu. Działania bojowe podczas wojny z Finlandią na przełomie lat 1939-1940 wykazały zbyt małą skuteczność bojową kolejnych modeli słabo opancerzonych pojazdów wywodzących się od OT-26. Od 1938 roku prowadzono badania nad zwiększeniem zasięgu miotaczy ognia poprzez wykorzystanie naboi pirotechnicznych które doprowadziły do opracowania nowego miotacza ognia ATO-41, o efektywnym zasięgu 60-65 m (a zagęszczoną mieszanką nawet do 100 m).
W lecie 1941 roku przystąpiono do montażu miotacza ATO-41 w czołgu ciężkim KW-1. Pojazd ten został oznaczony jako KW-6 (Obiekt 226), a miotacz umieszczony był zamiast kadłubowego czołgowego karabinu maszynowego DT znajdującego się w pancerzu czołowym. Powstał tylko prototyp.
Docelowa wersją nowego czołgowego miotacza ognia był KW-8 (Obiekt 228) opracowany w grudniu 1941 roku. Po przejściu prób i testów został on przyjęty do uzbrojenia i przekazany do seryjnej produkcji. W latach 1942-1943 wyprodukowano 102 egzemplarze (z tego 42 w 1942 r.).
Opis konstrukcji:
W konstrukcji czołgowego miotacza ognia wykorzystano kompletny kadłub i zawieszenie czołgu ciężkiego KW-1. Pojazd wyposażono w zabudowany w wieży (w miejscu sprzężonego czołgowego karabinu maszynowego DT) miotacz ognia ATO-41. Zapas cieczy zapalającej wynosił 690 litrów (3 zbiorniki – jeden zabudowany na dnie kadłuba o pojemności 450 litrów i 2 umieszczone w niszy wieży po 120 litrów), który z wykorzystaniem pirotechnicznych naboi pozwalał na oddanie do 76 strzałów na odległość ok. 65 metrów. Zabudowanie miotacza wymusiło zmianę uzbrojenia artyleryjskiego na mniejszą 45 mm armatę czołgową K20, którą odpowiednio obudowano tak, aby wyglądała na standardową armatę kalibru 76 mm. Uzbrojenie uzupełniały czołgowe karabiny maszynowe DT: kadłubowy, w niszy tylnej części wieży oraz ewentualnie przeciwlotniczy mocowany nad włazem dowódcy.
Źródła:
„Oгнеметные танки Второй Мировой Войны”, seria Бронеколлекця, 2005
„Танковые войска РККА во Второй мировой войне. Средне и огнометные танки”, seria Танкомастер, numer 7-8/06
Valerij P. Panow, Jacek Solarz „Czołgi sowieckie 1939-1945”, wyd. Militaria, 1996
Internet:
http://www.bronetehnika.narod.ru/
http://www.arrows.newmail.ru/firetank/firetank.htm
