Samolot rozpoznawczy Henschel Hs 126 K
Historia konstrukcji:
Samolot rozpoznawczy Hs 126 zaprojektował Friedrich Nicolaus z niemieckich zakładów Henschel Flugzeugwerke AG w Schönefeld koło Berlina. Prototyp został oblatany w 1936 roku.
W lipcu 1938 roku Grecja zgłosiła zapotrzebowanie swoich sił powietrznych na samolotów. Rozmowom towarzyszyła wizytacja delegacji greckiej w zakładach producenta, która odbyła się w listopadzie 1938 roku i zakończyła złożonym 22 kwietnia 1939 roku zamówieniem na 16 egzemplarzy w eksportowej wersji Hs 126 K, a także 5 zapasowych silników i zestaw części zamiennych (wartość kontraktu ok. 4 milionów RM). Pierwsze 10 maszyn przeleciało do Grecji na początku grudnia 1939 roku, a ostatnie 6 maszyn dostarczono 7 lutego 1940 roku (przydzielono im numery ewidencyjne od Σ30 do Σ45).
Wraz z zakupem gotowych maszyn rozpoczęto negocjacje na temat uruchomienia licencyjnej produkcji 40 egzemplarzy w greckich zakładach ΕAF w Faleron koło Aten (pełna grecka nazwa Εργοστάσιο Αεροπλάνων Φαλήρου), które miały być zmodernizowane i rozbudowane przy współudziale niemieckich specjalistów. Wybuch Drugiej Wojny Światowej przerwał te plany ponieważ pod wpływem nacisku Włoch nałożono embargo na dostawy do Grecji wyposażenia lotniczego.
Opis konstrukcji:
Samolot został zmodyfikowany zgodnie z wymaganiami zamawiającego. Jako jednostkę napędową zastosowano 9-cyl. silnik gwiazdowy Bramo 323 A-2, który poprzez reduktor napędzał trójłopatowe śmigło typu VDM 9-11240 VI. Stałe uzbrojenie, zabudowane w kadłubie przed kabiną i strzelające przez krąg śmigła z użyciem synchronizatora, wzmocniono do 2 karabinów maszynowych Browning kal. 7,9 mm (zamiast typowego niemieckiego celownika refleksyjnego zastosowano prosty celownik kołowy), a kolejny karabin maszynowy tego typu zamontowany na podstawie ruchomej znajdował się w tylnej kabinie. Na wyrzutniku pod kadłubem można było podwiesić bomby o masie 50 kg, natomiast w przedziale aparatu fotograficznego w przypadku jego demontażu można było podwiesić lekkie bomby odłamkowe o masie 15 kg.
Wodnosamolot rozpoznawczy Dornier Do 22 Kg
Historia konstrukcji:
Samolot wielozadaniowy C3 został zaprojektowany w 1934 roku w szwajcarskich zakładach Flug- u. Fahrzeugewerke A.G. w Altenrhein (była to filia niemieckich zakładów Dornier Werke GmbH w Friedrichshafen). Prototyp został oblatany w 1935 roku. Dla zainteresowania niemieckich sił powietrznych Luftwaffe nadano mu oznaczenie Do 22 i 15 lipca 1938 roku oblatano kolejny prototyp zbudowany w zakładach macierzystych w Friedrichshafen. Model ten nie znalazł jednak uznania co pozwoliło zaoferować go na eksport.
W 1937 roku Grecja za 27,9 miliona Drachm zakupiła na potrzeby swoich sił powietrznych 12 samolotów w wersji Do 22 Kg (otrzymały numery ewidencyjne od N21 do N32 – egzemplarze po konwersacji na podwozie kołowe numerowano od Σ81 wzwyż). Dostawy zrealizowano w pierwszej połowie 1939 roku.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Wznoszenie: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
3 osoby 2.850 kg 4.100 kg 16,20 m 13,12 m 4,85 m 45,04 m2 1 silnik 12-cyl. rzędowy w układzie widlastym, chłodzony cieczą, typu Hispano-Suiza 12Ybrs o mocy startowej 775 KM 330 km/h 5,5 m/s 8.000 m 2.000 km 2 km Browning kal. 7,9 mm, 250 kg bomb |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy górnopłat (układ parasol) konstrukcji metalowej. Kadłub kryty w przedniej części kadłuba blachą duraluminiową, a na pozostałej powierzchni płótnem. Trzyosobowa załoga (pilot, radiooperator/bombardier, strzelec) zajmowała miejsca w częściowo zakrytych przeszklonych kabinach.
Podwozie stanowiły dwa metalowe pływaki. Ze względu na niedobór samolotów rozpoznawczych na początku 1941 roku 8 maszyn zostało przystosowanych do operowania na podwoziu kołowym zabudowanym zamiast pływaków.
Silnik rzędowy napędzał trójłopatowe metalowe śmigło o zmiennym skoku.
Uzbrojenie strzeleckie stanowił 1 stały zsynchronizowany karabin maszynowy pilota oraz 1 karabin maszynowy umieszczony w tylnej kabinie. Na zaczepie pod kadłubem można było podwiesić torpedę lotniczą (Grecja takich nie posiadała) lub ładunek bomb obejmujący 8 bomb po 15 kg, 2 bomby po 50 kg lub 1 bombę o masie 250 kg. Do zrzutu bomb wykorzystywano brytyjski celownik bombowy typu Wimperis. W skład wyposażenia pokładowego wchodziła radiostacja typu Telefunken 40/70 oraz aparat fotograficzny typu F-50.
Samolot transportowy Junkers Ju 52/3mge
Historia konstrukcji:
Samolot komunikacyjny Ju 52/3m został zaprojektowany w niemieckich zakładach Junkers Flugzeug- und Motorenwerke AG w Dessau. Oblot prototypu w wersji jednosilnikowej miał miejsce 13 października 1930 roku, natomiast w wersji trójsilnikowej w kwietniu 1931 roku.
Trzy samoloty tego typu zostały zakupione w 1937 roku przez greckie linie lotnicze Elliniki Etaireia Enaerion Synkoinonion AE. Dostawa została zrealizowana rok później (numery seryjne 5984, 6004, 6025). Po włoskim ataku w 1940 roku wszystkie samoloty zostały zmobilizowane, przemalowane i otrzymały wojskowe oznaczenia.
Samolot transportowy Junkers G 24he
Historia konstrukcji:
Samolot komunikacyjny G 24 został zaprojektowany w niemieckich zakładach Junkers Flugzeug- und Motorenwerke AG w Dessau.
Cztery samoloty tego typu zostały zakupione 17 stycznia 1931 roku przez greckie linie lotnicze Elliniki Etaireia Enaerion Synkoinonion AE i dostarczone w kilka miesięcy później. Po włoskim ataku w 1940 roku wszystkie samoloty zostały zmobilizowane, przemalowane i otrzymały wojskowe oznaczenia.
