Historia konstrukcji:
Miotacz pocisków nadkalibrowych s.Ldg.W. został opracowany w 1941 roku w niemieckich zakładach Rheinmetall-Borsig AG w Düsseldorfie. Wyprodukowano 42 egzemplarze.
Zastosowanie:
Broń tego typu miała pomóc w pokonaniu przeszkód terenowych typu zasieki z drutu kolczastego oraz pobudzać detonację pól minowych. Bardzo silna głowica bojowa zapewniała siłę rażenia na poziomie lekkich bomb lotniczych. Wadami były niewątpliwie mały zasięg zmuszający do zajęcia pozycji blisko przeciwnika, duża masa pocisku utrudniająca załadunek w pobliżu celu oraz duży rozrzut. Ciężkie miotacze min miały zostać zastąpione w jednostkach przez moździerze 21 cm GrW 69 oraz 22 cm s. GrW.
Dane techniczne:
| Kaliber: Długość lufy: Masa: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
169,5 mm 1.680 mm 1.658 kg od +37° do +85° 360° 3 strz./min |
Opis konstrukcji:
Lufa ma postać trzpienia na który nakłada się wystrzeliwany nadkalibrowy pocisk. Dla pochłonięcia i równomiernego rozłożenia odrzutu zastosowano dużą podstawę w kształcie walca.
Do zmiany stanowiska miotacz był ładowany na jednoosiową przyczepkę typu Anhänger für schweren Ladungswerfer. Zapas amunicji i wyposażenie pomocnicze (łuski, przewody elektryczne i urządzenie odpalające) były ładowane na jednoosiową przyczepkę typu Anhänger 3.
Amunicja:
Stosowano pociski nadkalibrowe. Odpalanie pocisku elektryczne z wykorzystaniem ładunku miotającego umieszczonego w płaskiej łusce (oznaczenie kodowe 6323) o masie 2,8 kg i zaopatrzonej w części dennej w spłonkę typu C/23. Wewnątrz łuski mieściły się 2 ładunki miotające (oznaczane kleine Ladung, oraz grosse Ladung) zawierające oprócz 18 gram podsypki czarnego prochu:
– kleine Ladung: 200 g Gu. Bl. P. – AO – (4·4·0,6) + 145 g Gu. Bl. P. – AO – (8·8·0,9)
– grosse Ladung: 200 g Gu. Bl. P. – AO – (4·4·0,6) + 320 g (145 g + 175 g) Gu. Bl. P. – AO – (8·8·0,9)
Ze względu na dużą masę amunicję transportowano w dwóch częściach – oddzielnie głowicę bojową oraz rurowy korpus z brzechwami. Również załadunek pocisku na miotacz odbywał się w dwóch etapach, z głowicą bojową mocowaną na samym końcu tej operacji.
Odłamkowo-burząca 38 cm Wurfgranate 40
| Średnica korpusu: Rozpiętość stateczników: Długość pocisku: Długość głowicy bojowej: Masa pocisku: Masa ładunku wybuchowego: Masa ładunku miotającego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
382,1 mm 538 mm 1.504 mm 625 mm średnia 149 kg (od 141,57 do 156,43 kg) ok. 50 kg do 520 g do 107 m/s od 300 do 800 m |
Pocisk nadkalibrowy 38 cm Wgr. 40 miał postać głowicy bojowej posadowionej na rurowej prowadnicy mieszczącej wewnątrz lufę miotacza. Stosowano głowicowy zapalnik uderzeniowy Wgr. Z. 36 (o działaniu natychmiastowym lub ze zwłoką 0,15 sekundy). Stabilizacja pocisku w locie odbywała się za pomocą 8 brzechw.
Szkolna 38 cm Wurfgranate 40 (Bl.)
Pocisk 38 cm Wgr. 40 (Bl.) był pozbawiony materiału wybuchowego który zastąpił baryt (siarczan baru) i zaopatrzony w uproszczony głowicowy zapalnik uderzeniowy Ex. Wgr. Z. 36.
