Historia konstrukcji:
Karabin powtarzalny piechoty opracowany w Wielkiej Brytanii.
W ramach licencji produkcję karabinów systemu Enfield od 1912 roku prowadziły w Australii zakłady Small Arms Factory w Lithgow. Brytyjski karabin Lee-Enfield w zmodyfikowanej wersji Mk III* został opracowany w 1926 roku. W Australii jego produkcję podjęto w 1935 roku i podczas Drugiej Wojny Światowej w australijskich zakładach Small Arms Factory w Lithgow (New South Wales) oraz Small Arms Factory w Orange (New South Wales) wykonano 411.050 egzemplarzy. Po zakończeniu wojny produkcję karabinów tego typu kontynuowano do 1953 roku (ostatni karabin otrzymał numer seryjny F40580 – łącznie wyprodukowano 415.800 egzemplarzy). Drewniane elementy kolby i łoża dostarczały także prywatne zakłady Slazenger Pty Ltd. w Sydney (New South Wales).
Na potrzeby wyszkolenia strzeleckiego opracowano także wersję Rifle, No. 1, Mk. IV „Trainer” dostosowaną do sportowej amunicji bocznego zapłonu typu .22 LR.
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa: Długość broni: |
7,7 mm (0,303 cala) 7,7x56R (.303 Enfield) bez bagnetu 3,92 kg z bagnetem 4,4 kg 1138 mm 642 mm magazynek na 10 naboi |
Opis konstrukcji:
Zamek ślizgowy tłokowo-obrotowy (nie posiadający zaczepu), czterotaktowy, ryglowany symetrycznie przy pomocy rygla i nasady ryglowej znajdującej się w połowie długości trzonu. Lufa wkręcona w komorę zamkową, zaopatrzona w 5 lewoskrętnych bruzd. Kurek posiadał z tyłu tarczkę umożliwiającą ręczne napięcie (później tarczka została zastąpiona nacinanym uchwytem). Magazynek dwurzędowy, pudełkowy dostawiany od dołu o pojemności 10 naboi. Do napełniania amunicji stosowano 5-nabojowe łódki które przystawiano do otwartego zamka i ręcznie wpychano naboje do środka.
Łoże i kolba do 1940 roku były wykonywane z klonu z prowincji Queensland, po czym w obliczu zwiększonego zapotrzebowania na drewno zmieniono jego gatunek na Coachwood (nazwa łacińska Ceratopetalum apetalum – z rodziny roślin radziliszkowatych) z prowincji Nowa Południowa Walia. Łoże i kolba rozdzielne. Kolba z chwytem półpistoletowym była mocowana długą śrubą w obsadzie komory zamkowej oraz zaopatrzona w stalowy trzewik przykrywający schowek. Stosowano trzy długości kolby w zależności od warunków fizycznych strzelca: długą, krótką oraz najkrótszą. Celownik ramieniowo-krzywiznowy z krzywizną w podstawie (wyskalowany od 200 do 2000 jardów), z suwakiem przesuwanym co 25 jardów, a precyzyjnie regulowany przy pomocy ślimakowej śruby mikrometrycznej co 5 jardów. Szczerbinka miała możliwość regulacji bocznej dla uwzględnienia wpływu wiatru. Wraz z karabinami stosowano standardowe bagnety Bayonet, Rifle, No. 1, Mk. I.
Amunicja:
Zostanie opisana w dedykowanym dziale.
