Historia konstrukcji:
Samolot myśliwski opracowany w holenderskich zakładach N.V. Nederlandsche Vliegtuigenfabriek (Fokker) w Amsterdamie. Na czele zespołu konstruktorów stał niemiecki inż. Erich Schatzki (były szef techniczny niemieckich linii lotniczych Deutsche Lufthansa zmuszony do emigracji ze względu na żydowskie pochodzenie). Fabryczne oznaczenie projektu Ontwerp 112. Oblot prototypu miał miejsce 27 marca 1936 roku. Napędzał go silnik gwiazdowy Bristol „Mercury” VI S.
W 1937 roku Holandia zakupiła dla sił powietrznych armii Luchtvaartafdeeling (LVA) 36 samolotów (numery ewidencyjne od 212 do 247). Jako napęd holenderskiej wersji noszącej oznaczenie projektu Ontwerp 141 wybrano brytyjski silnik gwiazdowy Bristol „Mercury” VII. Dostawy maszyn zostały zrealizowane w okresie czerwiec 1938-kwiecień 1939. Na samolocie o numerze ewidencyjnym 217 uzyskano holenderski rekord wysokości lotu wynoszący 11.400 m.
Maszyna znalazła nabywców także za granicą – Dania zakupiła 2 samoloty wraz z licencją, natomiast Finlandia kolejne 7 samolotów oraz licencję. Łącznie w latach 1936-1939 wyprodukowano w zakładach Fokker 1 prototyp i 45 maszyn seryjnych.
Zastosowanie:
W momencie niemieckiego ataku w maju 1940 roku na stanie sił powietrznych LVA znajdowały się 32 egzemplarze (z tego w gotowości bojowej tylko 29).
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
1 osoba 1.450 kg 2.050 kg 11,00 m 8,22 m 2,95 m 16,20 m2 1 silnik 9-cyl. w układzie pojedynczej gwiazdy, chłodzony powietrzem, typu Bristol „Mercury” VII o mocy 830 KM 480 km/h 11.000 m 950 km 4 km FN-Browning M.36 kal. 7,9 mm |
Opis konstrukcji:
Jednosilnikowy dolnopłat konstrukcji mieszanej. Kadłub stanowiła metalowa kratownica kryta w przedniej części blachą duralową, a w tylnej płótnem. Jednoczęściowe skrzydła konstrukcji drewnianej były kryte sklejką i przymocowane do kratownicy kadłuba za pomocą czterech złączy. Pilot zajmował miejsce w zakrytej kabinie.
Stałe podwozie brytyjskiej firmy Dowty w układzie klasycznym z dwoma szeroko rozstawionymi amortyzowanymi kołami głównymi w aerodynamicznych owiewkach oraz umieszczonym w ogonowej części kadłuba kółkiem ogonowym.
Osłonięty szerokim pierścieniem Townenda silnik gwiazdowy napędzał trójłopatowe metalowe śmigło typu Hamilton Standard o zmiennym skoku.
Uzbrojenie stałe stanowiły cztery karabiny maszynowe FN-Browning kalibru 7,9 mm zabudowane parami w skrzydłach, na zewnątrz od punktów mocowania podwozia. Do naprowadzania uzbrojenia na cel wykorzystywano celownik teleskopowy. Każdy z samolotów był wyposażony w radiostację pokładową Philips.
