Historia konstrukcji:
Samolot myśliwski opracowany w holenderskich zakładach N.V. Nederlandsche Vliegtuigenfabriek (Fokker) w Amsterdamie. Była to wersja eksportowa samolotu myśliwskiego Fokker G.1A zaopatrzona w amerykańskie silniki Pratt & Whitney. Fabryczne oznaczenie projektu Ontwerp 130. Pierwszy oblot prototypu miał miejsce 3 września 1937 roku. Na czas prób w locie nosił on oznaczenie kodowe X-2. Po zakończeniu prób został przekazany siłom powietrznym z oznaczeniem kodowym 341.
Po ogłoszeniu mobilizacji zapadła decyzja o przejęciu 26 maszyn produkowanych dla Finlandii (przydzielono In numery ewidencyjne od 337 do 362). Ukończone 12 samolotów nie dysponowało niestety uzbrojeniem które miało być zamontowane przez nabywcę we własnym zakresie. Holandia podjęła starania o zakup działek kalibru 20 mm w szwajcarskich zakładach Oerlikon, ale wystąpił problem z ich dostawą przez ogarnięty wojną kontynent.
Zastosowanie:
Po niemieckim ataku w maju 1940 roku 3 z samolotów stacjonujących na amsterdamskim lotnisku Schiphol uzbrojono prowizorycznie w 4 stałe karabiny maszynowe FN-Browning kalibru 7,9 mm i użyto bojowo.
Dane techniczne:
| Załoga: Masa własna: Masa startowa: Rozpiętość: Długość: Wysokość: Powierzchnia nośna: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Wznoszenie: Pułap: Zasięg: Uzbrojenie: |
2 osoby 3.345 kg normalna 4.800 kg, maksymalna 5.000 kg 16,50 m 10,38 m 3,35 m 35,70 m2 2 silniki 14-cyl. w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzone powietrzem, typu Pratt & Whitney SB4-G „Twin Wasp Junior” o mocy maksymalnej 750 KM 439 km/h na wysokości 4.000 m, 384 km/h na wysokości 0 m 12,3 m/s 9.000 m 1.450 km 2 działka Oerlikon kal. 20 mm (planowane), 3 km FN-Browning M.36 kal. 7,9 mm, 400 kg bomb |
Opis konstrukcji:
Odmienny układ napędowy i decyzja nabywcy o zmianie uzbrojenia miały wpływ na odmienne wymiary i osiągi samolotu.
Silnik R-1535 SB4G osiągał maksymalną moc startową 825 KM na paliwie 100 oktanowym. Wersja eksportowa dostosowana do benzyny 87 oktan miała mniejszą moc 750 KM.
W wersji dla Finlandii planowano zabudowę w nosowej części kadłuba dwóch szwajcarskich działek Oerlikon kalibru 20 mm zasilanych z magazynków bębnowych. Uzbrojenie to miały uzupełniać dwa karabiny maszynowe z powiększonym względem wersji holenderskiej zapasem amunicji. Zachowano możliwość przenoszenia bomb na podkadłubowych wyrzutnikach. Holandia nie sfinalizowała zakupu działek więc zakłady Fokkera doraźnie zainstalowały w nosie uzbrojenie złożone z 4 karabinów maszynowych FN-Browning kalibru 7,9 mm.
