Samochód pancerny Pantserwagen M.38

Historia konstrukcji:

Samochód pancerny M.38 był używany przez siły zbrojne Holandii.

Został opracowany w szwedzkiej firmie AB Landsverk z Landskrony w odpowiedzi na zamówienie holenderskie z 1937 roku. Nowy pojazd powstał na bazie wcześniejszej konstrukcji, ale tym razem użyto podwozia i jednostki napędowej od niemieckiej firmy Büssing-NAG – na eksport wersja ta była oznaczona Pansarbil Landsverk L-182.

Zastosowanie:

Miedzy 16 marca a 11 listopada 1938 roku dostarczono 14 pojazdów z których 12 było maszynami bojowymi natomiast 2 w wersji samochodów dowodzenia (otrzymały oznaczenie Commandopantserwagen M.38). Stanowiły one wyposażenie powołanego 1 czerwca 1938 roku dywizjonu samochodów pancernych kawalerii 2e Eskadron Pantserwagens.

Dane techniczne:

Załoga:
Masa:
Wymiary:
Układ napędowy:
Jednostka napędowa:
 
 
Skrzynia przekładniowa:
Prędkość maksymalna:
Zbiornik paliwa:
Zasięg:
Uzbrojenie:
Opancerzenie:
5 osób
7400 kg
5870 x 2240 x 2330 mm, prześwit 250 mm
6×4
silnik 8-cyl. w układzie widlastym, chłodzony cieczą,
zapłon iskrowy, pojemność 7913 cm3,
typu Büssing-NAG L8V o mocy 150 KM przy 3000 obr./min
3 biegi, z rewersem i terenowym reduktorem
na drodze 65 km/h do przodu i 32 km/h do tyłu
120 litrów
na drodze 300 km
1 armata Bofors kal. 37 mm, 3 km M.20 kal. 6,5 mm
od 5 do 9 mm

Opis konstrukcji:
Do budowy pojazdu wykorzystano podwozie niemieckiej firmy Büssing-NAG G31p zaopatrzone w dodatkowe stanowisko kierowcy umieszczone w tylnej części ramy. Opancerzenie pancernej nadbudowy wynosiło 5 mm kadłub oraz 9 mm wieża. Chłodnice cieczy chłodzącej silnik znajdowały się w przedniej części kadłuba oraz po jego bokach, za przednim kołem. Przed ostrzałem z broni małokalibrowej zabezpieczały je pancerne żaluzje (przednia ruchoma, zamykana z wnętrza wozu). Zawieszenie kół na sztywnych osiach amortyzowanych resorami eliptycznymi (obie tylne osie wspólnym resorem). Hamulce hydrauliczne.

Czterosuwowy silnik górnozaworowy (ohv). Średnica cylindra 107 mm, skok tłoka 110 mm, stopień sprężania 5,2:1. Stosowano dwa gaźniki typu Solex 48 FNVP. Umieszczony z przodu silnik poprzez skrzynię przekładniową przekazywał napęd na koła obu tylnych osi. Stosowano masywy na stalowych felgach które były odporne na przestrzelenie, ale znacznie utrudniały poruszanie się na miękkim podłożu. Do jazdy poza drogami twardymi na tylne koła zakładano gumowo-metalową gąsienicę, zdecydowanie poprawiającą właściwości w terenie. Najtrudniejszą przeszkodę stanowiły wszelkiego rodzaju rowy i kanały melioracyjne jakże typowe dla holenderskiego krajobrazu.

Główne uzbrojenie zamontowano w wieży wraz z karabinem maszynowym, natomiast dodatkowe dwa karabiny maszynowe znajdowały się w przednim i tylnym, kadłubowym stanowisku strzeleckim ulokowanym obok kierowcy. Zamontowana w wieży 37 mm armata Bofors mogła się poruszać w pionie w zakresie od -9,5° do +23°.

Wozy dowodzenia otrzymały wieżę bez uzbrojenia (zamontowano atrapę działa i karabinu maszynowego) zaopatrzona w stolik sztabowy na mapy i liczne otwory obserwacyjne.

Przejęte egzemplarze w służbie niemieckiej otrzymały oznaczenie Panzerspähwagen P 202 (h).

Źródła:

Mariusz Skotnicki „Niemieckie samochody pancerne 1905-1945”, wyd. Pegaz-Bis

Internet:

http://www.waroverholland.nl/

http://www.landsverk-m38.nl/

http://www2.landskrona.se/kultur/landsverk/militart/pansarstart.html

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *