Historia konstrukcji:
Ciężki karabin maszynowy opracował amerykański konstruktor Hiram Maxim. Założona przez niego firma została wykupiona przez brytyjski koncern Vickers, a przekonstruowana broń została przyjęta na uzbrojenie brytyjskiej armii 26 listopada 1912 roku.
Broń tego typu trafiła na wyposażenie sił zbrojnych Australii podczas Pierwszej Wojny Światowej. W 1925 roku podjęto ich lokalną produkcję w australijskich zakładach Small Arms Factory w Lithgow. Do 1945 roku wyprodukowano łącznie 12.344 egzemplarze (numery seryjne do 1944 roku kolejne aż do numeru 9999, a potem został dodany prefix B – numer seryjny ostatniego wyprodukowanego egzemplarza to B2344).
Opracowano także wersję Gun, Machine, Vickers Mk. XXI przeznaczoną dla broni pancernej (analog brytyjskiego km Vickers Mk. VII), przystosowaną do zabudowy o opancerzonym jarzmie. Wyprodukowano 284 egzemplarze (numery seryjne z prefixem T).
Dane techniczne:
| Kaliber: Amunicja: Masa broni: Masa lufy: Masa podstawy: Długość broni: Długość lufy: Zasilanie: Szybkostrzelność: |
7,7 mm (0,303 cala) 7,7x56R (.303 Enfield) bez wody 15 kg, z wodą 18,2 kg 1,7 kg 23,1 kg 1092 mm 721 mm taśma na 250 naboi 450-550 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystywała energię krótkiego odrzutu lufy. Lufa była zaopatrzona w 5 bruzd i chłodzona wodą (chłodnica mieściła 4,3 litra wody). Skroplona para była odprowadzana wężykiem i zbierała się w wodniku.
Do prowadzenia precyzyjnego ognia (w tym pośredniego) z podstawy trójnożnej Mounting, Tripod, .303-in. M.G., Mk. IVB na broni montowano celownik Dial Sight, M.G. Standardowy celownik w pozycji złożonej pozwalał na prowadzeni ognia na dystansie 400 jardów, a po rozłożeniu skala obejmowała zakres do 2.900 jardów.
Amunicja:
Zostanie opisana w dedykowanym dziale.
