Historia konstrukcji:
Lotniczy karabin maszynowy opracowany w brytyjskich zakładach Vickers Ltd. w Crayford. Nosił oznaczenie fabryczne Class K. Zaakceptowany w 1934 roku.
Został przyjęty na uzbrojenie australijskich sił powietrznych RAAF i był stosowany na stanowiskach ruchomych, obsługiwany przez strzelca. W drugiej połowie wojny zastąpiony przez karabiny maszynowe systemu Browning.
Dane techniczne:
Masa: Długość całkowita: Długość lufy: Szybkostrzelność: |
19,75 funta 3 stopy 4 cale 1 stopa 8 cali 950 strz./min |
Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię gazów wylotowych odprowadzanych poprzez boczny otwór w lufie. Lufa stalowa, gwintowana, zaopatrzona w 5 lewoskrętnych bruzd. Broń strzela z otwartego zamka jedynie ogniem ciągłym. Zasilanie odbywa się z płaskich magazynków bębnowych mieszczących 60 lub 100 naboi (przy maksymalnej liczbie naboi czasami dochodziło do zacięć sprężyny, dlatego ładowano zwykle tylko 96-97 naboi), umieszczonych na górnej części komory nabojowej. Spust znajduje się w górnej części chwytu.