20 grudnia 1924 roku. A. Hitler został zwolniony przedterminowo z twierdzy gdzie odsiadywał pięcioletni wyrok za nieudaną próbę       puczu w Monachium w listopadzie 1923 roku. Mimo że podczas pobytu w twierdzy był na bieżąco informowany o działaniach swoich       zwolenników, to rzeczywistość jaką zastał już na wolności nie była po jego myśli i nie odpowiadała jego planom na przyszłość.

   SA, która w listopadzie 1923 roku, tuż przed puczem liczyła około 2 000 członków, teraz rozrosła się pod przykrywka Frontbann do       blisko 30 000 ludzi. Co gorsza, jej podległość wobec przywódcy NSDAP, była czysto fikcyjna. Röhm nie zamierzał się bowiem pod-       porządkować Hitlerowi, uznając tylko go jako przywódcę politycznego i zręcznego propagandzistę.
   Musimy zdać sobie sprawę, ze NSDAP była rozbita i skłócona od wewnątrz, praktycznie nie prowadziła działalności, podczas gdy       Frontbann rozwinął strefę swoich wpływów poza granice Bawarii i nadal rósł w siłę.

   Hitler nauczony smutnym doświadczeniem, z nieudanego zamachu stanu, postanowił już więcej nie dopuścić, by wymknęła mu się z       rąk kontrola nad SA. Odmówił Röhmowi swojego wsparcia, jak również NSDAP.
   30 kwietnia 1925 roku, po uchyleniu delegalizacji NSDAP i SA, Röhm musiał spuścić z tonu i uznać zwierzchnictwo NSDAP.

   Mimo przejęcia kontroli nad SA, nadal nie był pewny jej wierności i postanowił zwrócić się w stronę organizacji, co do której miał       całkowite zaufanie. Postanowił powołać do życia oddział osobistej ochrony.

   Będąc pod wrażeniem zachowania się "Stosstrupp Adolf Hitler" podczas    listopadowego puczu, powierza zadanie sformowania podobnego oddziału,    swemu kierowcy Juliusowi Schreckowi, zdjęcie obok.
   Zabrał się on z zapałem do powierzonego mu zadania.

   Przyczyny powstania SS, tak później wyjaśnił sam Hitler:

   "Będąc przekonany, że zawsze może zaistnieć sytuacja, w której trzeba będzie    odwołać się do oddziałów elitarnych, na przełomie 1922/1923 stworzyłem    "Stosstrupp Adolf Hitler". Składał się on z ludzi, którzy byli gotowi do rewolucji i    wiedzieli, ze pewnego dnia sprawy dojrzeją do prawdziwego uderzenia.
   Kiedy opuściłem Landsberg, wszystko leżało w gruzach i było rozproszone po    większości konkurencyjnych grup. Powiedziałem sobie, że potrzebuję ochrony,    chociażby bardzo nielicznej, ale składającej się z ludzi, którzy zaciągnęliby się    bez żadnych warunków, gotowi pomaszerować nawet przeciwko swoim    braciom.
   Lepszych jest zaledwie dwudziestu ludzi z całego miasta - pod warunkiem, że    można na nich absolutnie polegać - niż niepewna masa.
   To Maurice, Schreck i Heiden sformowali w Monachium pierwszą grupę    twardzieli, którzy dali początek SS... ".

   Początkowo oddział liczył zaledwie osiem starannie dobranych osób, dawnych    członków "Stosstrupp". Nowej jednostce nadano nazwę "Schutzstaffeln" -    Sztafety Ochronne. Początkowo używano w nazwie liczby pojedynczej Staffel,    jednak w miarę gdy postępowała rozbudowa organizacyjna i liczebna,    wprowadzono liczbę mnogą Staffeln.

   21 września 1925 roku Schreck wydaje pismo ogólne nr 1, w którym nakazywał    wszystkim terenowym organizacjom NSDAP utworzenie SS w każdej    miejscowości, w składzie dziesięciu a w Berlinie dwudziestu osób. W ten sposób    powstała nowa elitarna organizacja partii, której nadano jednak status całkowitej niezależności. Jest rzeczą charakterystyczną że       Schreck, rozpoczynając werbunek, nie oparł się na jednostkach SA, lecz skorzystał z pośrednictwa partii.

   W założeniu, SS nie miała być organizacja masową, lecz miała składać się z niewielkich dziesięcioosobowych oddziałów w większych       miastach, z których każdy miał mieć swojego przywódcę.
   Wiosną 1926 roku, istniało już 75 takich oddziałów, mimo że nie wszystkie posiadały pełne etaty.

   Schreck zajął się umacnianiem elitarnego statusu SS. Miały to być pododdziały starannie dobranych ludzi.
   Przyjmowano kandydatów niepijących, w wieku 23-35 lat, bez przeszłości kryminalnej, zdrowych fizycznie i psychicznie. Każdy z       ewentualnych kandydatów, powinien mieć stały, co najmniej pięcioletni meldunek w miejscu swojego zamieszkania, jak również       posiadać referencję wystawione przez dwóch godnych zaufania obywateli i zwolenników ideałów NSDAP.
   Najważniejszym jednak kryterium selekcji, była niezachwiana wiara w ideały narodowego socjalizmu i przede wszystkim wierność       Hitlerowi, a nie partii.

   Tak właśnie narodziła się SS.

   W pierwszych czterech latach istnienia, kierowana przez trzech mało ważnych przywódców, była w dalszym ciągu nieliczna i       niepozorna. Prowadzono akcję werbunkową, pod koniec 1925 roku kierownictwo SS zarejestrowało już około 1000 ochotników, z       których na razie dwustu przyjęto do szeregów SS.

Mundur SS - lata 1925 - 1926.

   Członkowie SS w tym okresie, prawie nie wyróżniali się z tłumu członków SA. Jedyna widoczna odznaką ich przynależności do SS, to       czarny krawat, czarne czapki i czarna lamówka opasek naramiennych ze swastyką. Jednak już nawet w tym początkowym okresie       wyróżniała ich z tłumu brunatnych szturmowców, karność i dyscyplina.

   W kwietniu 1926 roku dowództwo SS przejął od Schrecka, w pełni już wyleczony z ran Josef Berchtold, (po puczu w Monachium).

   3 i 4 lipca 1926 roku ma miejsce II zjazd NSDAP w Weimarze. Przebiegał on pod znakiem przemówień, rytuałów i marszów.
   Udział w nim wzięło ok. 7 - 8 tysięcy osób, w tym 3 600 szturmowców i po raz pierwszy 116 SS-manów.

   Na paradzie, po raz pierwszy pojawiła się, tzw. "Krwawa Chorągiew", którą w 1923 roku niesiono na czele pochodu w Monachium.

   Hitler podniósł rangę SS, powierzając jej pieczę nad Krwawym Sztandarem, co ogromnie wzburzyło SA. Nowym chorążym, Blutfahne       został Jakob Grimminger z Monachium, wysoki, szczupły mężczyzna z wąsikiem á la Hitler. W ten oto sposób SS, stała się już       oficjalnie elitarną gwardią ruchu narodowosocjalistycznego.

   27 lipca 1926 roku, Hitler powołał na szefa sztabu SA (Oberster SA Führer), Franza Felixa Pfeffera von Salomona, dając mu wolną       rękę w rozwijaniu SA. Chciał w ten sposób uspokoić szturmowców, dotkniętych sposobem, w jaki rozstał się ze swoim stanowiskiem       ich poprzedni komendant Röhm. Chcąc zademonstrować dobrą wolę, Hitler oddał Oberste SA-Führung formalne zwierzchnictwo nad SS.
   Josef Berchtold otrzymał wprowadzone od listopada 1926 roku stanowisko Reichsführera SS.

   Najwyższym organem dowodzenia SS, był sztab SS-Oberleitung, na czele którego stał Reichsführer SS.

   Organizacja SS, z lat 1926 - 1928:

   SS-Oberleitung    (12 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Berlin-Brandenburg    (2 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Franken    (4 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Niederbayern    (3 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Oberbayern    (4 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Rheinland-Süd    (5 SS-Standarten)

   SS-Gauführer Sachsen.    (4 SS-Standarten)

   Którym podlegały z kolei struktury terenowe.

   Zakres obowiązków SS był wtedy skromny: miała chronić Hitlera i innych dygnitarzy partyjnych oraz dowództwo SA przydzieliło jej       "zaszczytne" zadanie rozprowadzania i prenumeraty pism partyjnych.
   Za kadencji Berchtolda, jako Reichsführera, SS zaczęła przekształcać się w elitarną organizację wyłączoną spod kontroli terenowych       ogniw NSDAP. Świadczy o tym zarządzenie podpisane przez niego i akceptowane przez Hitlera o zakazie ingerencji instancji organizacji       lokalnych NSDAP, szczebla miasta czy powiatu do szczebla okręgu partyjnego (Gau) w wewnętrzne, organizacyjne sprawy miejscowych       komórek SS.

   Wiosną 1927 roku Bertchtold ustąpił, protestując w ten sposób przeciw machinacjom kierownictwa SA, mającym na celu ograniczenie       liczebności SS. Wyrazem tego było m. in. wydane przez dowódcę SA Pfeffera von Salomonna zarządzenie, zabraniające tworzenia       formacji SS w tych miejscowościach, w których SA nie jest w sposób dostatecznie silny reprezentowana.
   Po Bertchtoldzie urząd Reichsführera SS objął jego zastępca Ehrhardt Heiden. Zastępcą Heidena został teraz weteran puczu       monachijskiego, wówczas członek Freikorpsu "Reichskriegflagge", Heinrich Himmler.

   Heiden, podobnie jak jego poprzednik nie dawał sobie rady z SA i nie potrafił zapobiec dalszemu upadkowi morale w SS. W krótkim       okresie jego kierownictwa organizacja SS rozwijała się opieszale, zdominowana przez kierownictwo SA.
   We wrześniu 1927 roku Heiden wydał specjalne zarządzenie zabraniające wszystkim członkom SS, bez względu na rangę, ingerowania       w sprawy będące w kompetencji instancji NSDAP i dowództwa SA. W tym samym czasie Heiden starał się podnieść wewnętrzną       dyscyplinę i karność w szeregach SS.
   Zwracano szczególną uwagę na wszelkie, nawet najmniejsze przejawy niesubordynacji członków. Członkom SS już wówczas wska-       zywano, że powinni tworzyć awangardę nie tylko NSDAP, ale i nowych Niemiec.

   Wkrótce Heiden ustąpił a wtedy 6 stycznia 1929 roku Hitler mianował Reichsführerem SS Heinricha Himmlera, (jeszcze w stopniu       SS-Oberführera). Pamietajmy, że w tym czasie stonień jaki posiadał Himmler wskazywał jedynie na funkcje jaka pełnił w SS.

   Jest to data przełomowa w historii SS.

Informacja o nominacji H. Himmlera.
Widoczna data nominacji tj. 1929.01.20 oraz datowanie wsteczne na 1929.01.06 roku.