|
Rodowód jednostki:
SS-Freiwilligen-Gebrigs-Division
SS-Freiwilligen-Division "Prinz Eugen"
SS-Freiwilligen-Gebrigs-Division "Prinz Eugen"
7. SS-Freiwilligen-Gebrigs-Division "Prinz Eugen"
Dowódcy:
30.01.1942 - 15.05.1943 - SS-Obergruppenführer Arthur Phelps
15.05.1943 - 30.01.1944 - SS-Brigadeführer Karl Reichsritter von Oberkamp
30.01.1944 - 20.01.1945 - SS-Brigadeführer Otto Kumm
20.01.1945 - 08.05.1945 - SS-Brigadeführer August Schmidthuber
Historia.
W marcu 1942 roku powstała druga po "Nord" dywizja górska SS, która początkowo miała być złożona z
etnicznych Niemców bałkańskich z Banatu, Chorwacji i Siedmiogrodu.
W kwietniu dywizji nadano imię księcia Eugeniusza Sabaudzkiego.
Latem 1942 roku pierwsze oddziały dywizji przechodziły szkolenie górskie pod kierunkiem instruktorów
austriackich i rumuńskich.
W październiku, po zakończeniu szkolenia jednostka weszła do walki z partyzantką monarchistyczną
Mihajlovicia i komunistyczną Tity.
Dywizja była ochotnicza tylko z nazwy. Ponieważ akcja rekrutacyjna
nie przyniosła spodziewanych rezultatów, od samego początku istnienia jednostki straty uzupełniano
drogą poboru, nie ograniczonego zresztą wcale do Niemców banackich - w szeregi dywizji trafili też Serbowie,
Rumuni, Węgrzy i Chorwaci (w tym członkowie chorwackich Einsatzstaffel, odpowiednika niemieckich
Einsatzgruppen).
Podobnie jak z uzupełnieniami, dywizja od początku miała trudności z wyposażeniem i uzbrojeniem. Ponieważ
przeznaczona była do zadań tyłowych, nie mogła konkurować pod tym względem z jednostkami frontowymi.
Zdecydowana większość sprzętu pochodziła więc ze zdobyczy wojennych. Broń strzelecka pochodziła z Belgii,
Czechosłowacji, Włoch i zapasów dawnej armii jugosłowiańskiej, działa górskie Škody z Czechosłowacji, a
nawet z zapasów po armii austro-węgierskiej. Sprzęt pancerny był równie różnorodny: włoskie tankietki
Fiat-Ansaldo L3/35, francuskie czołgi Somua i Char B, (według nie potwierdzonych zdjęciami relacji,
do dywizji trafiły w początkowym okresie jej istnienia również polskie samochody pancerne wz. 34).
Sytuacja taka powodowała chaos zaopatrzeniowy, nad którym nie zdołano zapanować do końca wojny.
Jednostka brała udział we wszystkich większych operacjach przeciw partyzanckich w Jugosławii,
począwszy od Weis I-II trwającej od stycznia do marca 1943 roku, w rezultacie której siły partyzantki
komunistycznej zmuszono do odwrotu za rzekę Neretvę, w czasie którego poniosły one bardzo dotkliwe straty.
W kwietniu i maju tego samego roku esesmani z "Priz Eugen" walczyli z ocalałymi oddziałami Tity w ramach
operacji Schwartz w zachodniej Czarnogórze.
Po krótkim wypoczynku dywizja nadal walczyła z oddziałami Tity, dokonując też masakr ludności cywilnej
popierającej partyzantów, co zamiast ją zastraszyć, wzmacniało jedynie jej wolę oporu. Metody używane przez
oddziały dywizji jeszcze dziś, mimo toczącej się przed kilku laty krwawej i brutalnej wojny domowej
w byłej Jugosławii, budzą wśród wspominających je dreszcz przerażenia.
Na przełomie listopada i grudnia 1943 roku dywizja "Prinz Eugen" walczyła w południowo-zachodniej Chorwacji
w ramach operacji Panther, a potem w rejonie Višegradu i Rogaticy w Hercegowinie, w ramach operacji
Kugelblitz. Wszystkie te akcje kończyły się wprawdzie taktycznymi sukcesami, ale ani na trochę nie
zmniejszały zagrożenia ze strony komunistycznej partyzantki.
W 1944 roku dywizja uczestniczyła w operacjach Rösselsprung w maju, Freie Jagd w czerwcu i lipcu,
Rübezahl w sierpniu oraz w październikowych walkach wokół Niszu.
W pażdzierniku 1944 roku żołnierze "Prinz Eugen" po raz pierwszy walczyli z regularnymi oddziałami Armii
Czerwonej, pełniąc rolę straży tylnej sił niemieckich wycofującej się z Serbii. Dywizja ponosiła ciężkie
straty w walce z doskonale wyekwipowanymi i znacznie przeważającymi oddziałami sowieckimi. Mimo to jej
żołnierze walczyli dzielnie - SS-Obersturmführer Paletta, dowódca przydzielonego do dywizji 105. batalionu
dział szturmowych SS, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża za zatrzymanie
siłami swego batalionu natarcia radzieckiej dywizji w rejonie Batiny.
Męstwo żołnierzy "Prinz Eugen" w walkach odwrotowych podkreślał dowódca wycofującej się GA "E",
gen. por. Löhr. Dywizja walczyła do początków maja 1945 roku z oddziałami bułgarsko-sowiecko-titowskimi i
skapitulowała w rejonie Cilli w Słowenii.
Większość jeńców została na miejscu rozstrzelana albo zginęła pod spuszczanymi na nich lawinami,
utopiona w nurtach Sawy, żywcem zamurowana w jaskiniach lub zabijana bez litości w czasie 800-kilometrowego
marszu "Marszu Odkupienia" z Cilli do Bergradu, Ci którzy przeżyli ten koszmar używani byli do
rozminowywania kraju, część trafiła do obozów pracy w Jugosławii, Rumunii i ZSRR.
Okres represji przeżyli tylko nieliczni żołnierze dywizji. Żołnierze 7. OchDGór SS "Prinz Eugen" nosili
standardowe umundurowanie jednostek górskich Waffen-SS, uzupełnione prawą patką kołnierza ze znakiem
"Odalrune", będącym godłem dywizji, oraz opaską nad lewym mankietem z nazwą dywizji.
Po śmierci SS-Obergruppenführera Phlebsa jego imię nadano 13. psgór SS, wraz z prawem do noszenia opaski
z nazwą pułku zamiast opaski dywizyjnej.
Liczebność dywizji:
Grudzień 1942 - 19.835
Grudzień 1943 - 21.120
Czerwiec 1944 - 18.835
Grudzień 1944 - 20.000
Skład:
SS-Freiwilligen Gebirgsjäger Regiment 13 "Artur Phleps""
SS-Freiwilligen Gebrigsjäger Regiment 14 "Skanderbeg"
SS-Freiwilligen Gebrigs Artillerie Regiment 7
SS-Sturmgeschutz Abteilung 7
SS-Panzerjager Abteilung 7
SS-Flak Abteilung 7
SS-Pionier Battalion 7
SS-Gebirgs Aufklarungs 7
SS-Field Ertaz Abteilung 7
SS-Kavallerie-Schwadronen
SS-Gebirgs-Nachrichten-Abteilung 7
SS-Freiwilligen-Gebirgs-Aufklärungs-Abteilung (mot) 7
SS-Panzer-Aufklärungs-Zug
SS-Radfahr-Abteilung
SS-Kradschützen-Battalion 7
SS-Nachschub-Kompanie 7
SS-Werkstattkompanie
SS-Sanitäts-Abteilung 7
SS-Freiwilligen-Gebirgs-Veterinär-Kompanie
SS-Freiwilligen-Gebirgs-Kriegsberichter-Zug
SS-Feldgendarmerie-Trupp 7
|
