Wysokość lotu bombowca: 300-8000 m
Prędkość lotu bombowca: 30-100 m/s
Celownik skonstruował kpt. pil. Inż. Robert Hirschbandt, kierownik działu uzbrojenia Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa.
Pierwsze egzemplarze wykonano w pierwszej połowie 1935 roku na podstawie Warunków Technicznych 1U8, a po przebadaniu prototypu i zatwierdzeniu nowych Warunków Technicznych 2U8 w czerwcu 1938 roku dokonano niezbędnych modyfikacji.

Celownik uwzględniał w procesie wyliczenia momentu zrzutu bomb następujące czynniki:
   - prędkość samolotu względem powietrza i ziemi,
   - prędkość wiatru,
   - kąt zrzutu,
   - kąt wstępnego wizowania,
   - kąt zwłoki,
   - zwlokę linową,
   - donośność bomby,
   - wysokość bombardowania,
   - długość bazy,
   - czas spadania bomby,
   - czas przejścia bazy
   - oraz współczynnik stały.
Na obudowie znajdowała się też poziomica ze skalą. Łączność z pilotem zapewniał zespół lampek oraz interkom. Zasilanie celownika napięciem 24V zapewniała pokładowa instalacja elektryczna płatowca (prądnica lub akumulator pokładowy).
Celownik trafił na wyposażenie samolotów Potez XXV, Breguet XIX, Fokker F.VIIb/3m oraz polskich: PZL P-23 "Karaś" oraz PZL P-37 "Łoś".
Cenę początkową 1725 zł udało się obniżyć w 1937 roku do 1600 zł.

Źródło:
Piotr Matejuk "Wojskowe przyrządy optyczne w II Rzeczypospolitej", Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1997
Jerzy B. Cynk "Samolot bombowy PZL P-37 Łoś", Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1990
Andrzej Glass, Krzysztof Cieślak, Wojciech Gawrych, Adam Skupiewski "Samoloty bombowe września 1939", Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych NOT-SIGMA, Warszawa 1991