
Historia konstrukcji:
Samochód osobowy model 770K został opracowany w 1934 roku w niemieckich zakładach Mercedes-Benz A.G. w Stuttgarcie. W latach 1930-1943 wyprodukowano 207 samochodów tego typu (119 egzemplarzy W07 oraz 88 egzemplarzy W150).
Kilka samochodów służyło w kolumnie transportowej obsługującej Adolfa Hitlera (używała także samochodów Mercedes-Benz G4). Jednostka ta wchodziła w skład Reichssicherheitsdienst i nosiła nazwę Reichssicherheitsdienst Gruppe Geheime Feldpolizei z. b. V, a dowodził nią Oberführer Johann Rattenhuber. 15 kwietnia 1939 roku na 50 urodziny Hitler otrzymał także wersję opancerzoną zaopatrzoną m.in. w szyby pancerne o grubości 30 mm. W służbie wojskowej samochód nosił oznaczenie rodzaju nadwozia Kfz. 21.
Był to także ulubiony samochód hitlerowskich dygnitarzy i ich sojuszników -Kabriolety używali Herman Göring, Erwin Rommel, fiński marszałek Gustav Mannerheim, natomiast limuzyny używali Heinrich Himler, przywódca Włoch Benito Mussolini oraz hiszpański dyktator Francisco Franco (pojazd podarowany przez Hitlera w 1936 roku).
Dane techniczne:
Masa: Ładowność: Wymiary: Rozstaw osi: Rozstaw kół: Promień skrętu: Układ napędowy: Jednostka napędowa: Prędkość maksymalna: Zbiornik paliwa: Zużycie paliwa: |
własna 2.700 kg podwozia 1.950 kg całkowita 3.500 kg 800 kg 5.600 x 1.840 x 1.830 mm 3.750 mm 1.500 mm 7,05 m 4×2 silnik 8-cyl. w układzie rzędowym, chłodzony cieczą, zapłon iskrowy, z mechaniczną sprężarką (szczegóły patrz opis techniczny) na drodze 160 lub 170 km/h 195 litrów na drodze 30 l/100 km, |
Opis konstrukcji:
Metalowe nadwozie było mocowane do podwójnej stalowej ramy wygiętej nad tylną osią (wykonana z profili zamkniętych).
Zastosowano dwuobwodowy hydrauliczny układ hamulcowy z podciśnieniowym wspomaganiem systemu Bosch-Dewandre działający na bębny hamulcowe wszystkich kół. Hamulec postojowy mechaniczny działa na koła przednie.
Instalacja elektryczna o napięciu 12 V, z akumulatorem pojemności 75 Ah, który jest zasilany z napędzanej silnikiem prądnicy o mocy 225 W.
W zależności od wersji produkcyjnej stosowano różne układy napędowe i zawieszenie:
– 119 egzemplarzy pierwszej wersji produkowanej w latach 1930-1938 (oznaczenie producenta W07) było napędzanych silnikiem Daimler Benz M 07K o pojemności 7.655 cm3 i mocy 200 KM przy 2.800 obr./min (średnica cylindra 95 mm, skok tłoka 135 mm, stopień sprężania 1:4,7 , podwójny gaźnik).
Silnik współpracował z przekładnią czterobiegową (biegi 2 i 3 zsynchronizowane). Prędkość maksymalna na drodze wynosiła 160 km/h. Zawieszenie kół na sztywnych osiach amortyzowanych eliptycznymi resorami.
Wyprodukowano 19 podwozi pod zabudowę opancerzoną, 42 samochody w wersji Pullman-Limusina, 26 szt. Tourenwagen, 18 szt. Cabriolet D, 18 szt. Cabriolet F, 4 szt. Cabriolet C i 2 szt. Cabriolet B. Koszt podwozia pod zabudowę w latach 1930-1936 wynosił 29.500 RM, a w latach 1937-1938 zmalał do 24.000 RM. Koszt kompletnego samochodu zależał od wersji nadwoziowej i w przypadku limuzyny wynosił 38.000 RM, a kabrioletu do 44.500 RM.
– 88 egzemplarzy drugiej wersji produkowanej w latach 1938-1943 (oznaczenie producenta W150) było napędzanych silnikiem Daimler Benz M 07K o pojemności 7.655 cm3 i mocy 230 KM przy 3.200 obr./min z użyciem kompresora (średnica cylindra 95 mm, skok tłoka 135 mm, stopień sprężania 1:4,7, podwójny gaźnik).
Silnik współpracował z przekładnią pięciobiegową (biegi 2, 3 i 4 zsynchronizowane). Prędkość maksymalna na drodze wynosiła 170 km/h. Zawieszenie kół przednich niezależne, dla kół tylnych zastosowano oś systemu de Dion, z amortyzacją wszystkich kół sprężynami śrubowymi.
W obu wersjach pojemność układu chłodzenia wynosiła 32 litry cieczy. Przed silnikiem znajdowała się duża chłodnica zaopatrzona w znaczek producenta – słynną trójramienną gwiazdę. Układ smarowania silnika mieścił 9 litrów oleju. Stosowano ogumienie rozmiaru 7.00-20″.