Historia konstrukcji:
Haubica polowa 10,5 cm leFH 18 została opracowana w drugiej połowie lat 20-tych XX wieku w niemieckich zakładach Rheinmetall-Borsig AG z Düsseldorfu. Na jej bazie opracowano w drugiej połowie lat 30-tych wersję eksportową – kompletny zespół odrzutowy udoskonalonej wersji 10,5 cm leFH 18M posadowiono na nowym łożu dolnym opracowanym w zakładach Friedrich Krupp AG w Essen.
Holandia zamówiła 120 egzemplarzy takich dział. Do momentu niemieckiej napaści w 1940 roku dostarczono zaledwie 8 egzemplarzy, które miały posłużyć do celów szkoleniowych oraz do opracowania taktyki użycia. Złożono je w Scheveningen (Waalsdorpervlakte) i w momencie niemieckiego ataku nie dysponowały one amunicją, ani wyposażeniem dodatkowym.
Dane techniczne:
| Kaliber: Masa: Długość lufy: Kąt ostrzału w elewacji: Kąt ostrzału w azymucie: Szybkostrzelność: |
105 mm na stanowisku 1.950 kg z hamulcem wylotowym 3.308 mm (w tym część gwintowana 2.392 mm) od -5° do +45° 60° 6 strz./min |
Amunicja:
Odłamkowo-burząca 10,5 patroon brisantgranat
| Masa pocisku: Masa materiału wybuchowego: Prędkość wylotowa: Donośność: |
14,81 kg 1,38 kg TNT 470 m/s 10.675 m |
Amunicja składana przed strzałem. Pociski zaopatrzone w głowicowy zapalnik uderzeniowy. Do miotania pocisków stosowano 6 ładunków miotających.
W służbie niemieckiej przejęte haubice z holenderskiego zamówienia otrzymały oznaczenie 10,5 cm leFH 18/39.
