Historia konstrukcji:
Samolot opracowany w australijskich zakładach Commonwealth Aircraft Corporation w Fishermen’s Bend, Victoria. Projektantem był Lawrence Wackett.
Był to samolot bombowo-torpedowy zaprojektowany w odpowiedzi na ogłoszoną przez siły powietrzne RAAF Specyfikację nr 241 oczekującą następcy dla samolotu DAP „Beaufort”. Pierwszy prototyp oblatał 19 września 1941 roku Flight Lieutenant Bos Walker. Samolot wykazał swoja przydatność i po drobnych usprawnieniach trafił do produkcji seryjnej jako CA-11. Dla samolotów tego typu przydzielono numery ewidencyjne z bloku A23 – po skierowaniu do produkcji seryjnej samolotu CA-11 „Woomera” prototyp zmienił numer ewidencyjny z A23-1 na A23-1001.
Z powodu przecieku paliwa podczas lotu próbnego doszło 15 stycznia 1943 roku do eksplozji i zniszczenia prototypu.
Opis konstrukcji:
Samolot zbudowany w układzie metalowego dolnopłata z chowanym podwoziem w układzie klasycznym. Pokrycie kadłuba częściowo blachą duralowa a częściowo sklejką lotniczą. Skrzydła z pracującym pokryciem z blachy duralowej, natomiast powierzchnie sterowe kryte płótnem.
Uzbrojenie stałe obejmowało 4 karabiny maszynowe strzelające do przodu i obsługiwane przez pilota. Jako uzbrojenie obronne w zakończeniach gondol silnikowych zabudowano zdalnie sterowane barbety uzbrojone w podwójne karabiny maszynowe. Drugi pilot oprócz kompletu przyrządów pilotażowych miał za pomocą celownika peryskopowego sterować karabinami maszynowymi. Trzecim członkiem załogi był bombardier pełniący także funkcje nawigatora i strzelca kolejnego karabinu maszynowego, broniącego dolnej tylnej strefy.
Pod kadłubem znajdowały się zaczepy dostosowane do przenoszenia 2 torped albo bomb o masie 500 funtów (454 kg), ewentualnie dodatkowy zbiornik paliwa o pojemności 293 galonów. W gondolach oprócz podwozia mieściły się także 2 bomby o masie 250 funtów (113 kg). Dodatkowo pod skrzydłami po 4 lekkie bomby o masie 25 funtów.
Napęd samolotu stanowiły dwa silniki Pratt & Whitney R-1830-S3C3-G „Twin Wasp” produkowane w Australii na podstawie licencji. Paliwo mieściło się w 6 integralnych zbiornikach rozmieszczonych w centropłacie (rozwiązanie zastosowane po raz pierwszy w konstrukcji produkowanej w Australii).
Źródła:
Bill Gunston „Combat aircraft of World War II”, wyd. Tiger Books, 1990
Praca zbiorowa „Encyklopedia lotnictwa”, wyd. Debit, 1998
