Historia konstrukcji:
Bagnet No. 4 był używany przez siły zbrojne Wielkiej Brytanii.
Został opracowany w Wielkiej Brytanii. Przyjęty na uzbrojenie brytyjskich sił zbrojnych 15 listopada 1939 roku.
Stosowany wraz z karabinem No. 4 Mk. I.
Wersje:
No. 4, Mk. I – ostrze o przekroju czwórgrannym wykonane wraz obsadą jako monolityczny odlew. Zamówienie na ich produkcję seryjną złożono w brytyjskich zakładach Singer Manufacturing Co. w Clydebank (sygnatura SM lub kodem N67). Między drugą połową 1941 roku a początkiem 1942 roku wyprodukowano 75.000 egzemplarzy na podstawie kontraktu podpisanego 9 czerwca 1941 roku.
No. 4, Mk. II – uproszczona technologicznie konstrukcja powstała w wyniku obróbki odkuwki z głownią w postaci szpikulca o przekroju kołowym. W latach 1942-1944 w brytyjskich zakładach Singer Manufacturing Co. w Clydebank (Scotland) wyprodukowano 1.141.782 egzemplarzy. Dodatkowo 910 tysięcy egzemplarzy wyprodukowano w kanadyjskich zakładach Crown Corporation Small Arms Ltd. w Long Branch (Ontario). Kolejne 1.250.000 egzemplarzy w latach 1941-1942 wyprodukowały amerykańskie zakłady Savage Stevens Co. w Chicopee Falls (stan Massachusetts).
No. 4, Mk. II* – dalsze uproszczenie technologiczne konstrukcji z wykonaną za pomocą tłoczenia obsadą połączoną techniką spawania lub lutowania (bagnety produkowane w zakładach Baird Engineering) z głownią w postaci szpikulca o przekroju kołowym. Produkcję seryjną podjęły następujące brytyjskie zakłady:
– Prince-Smith & Stells & Co. Ltd. w Keighly (Yorkshire) – w latach 1942-1945 wyprodukowano 1.141.782 egzemplarze,
– Howard & Bullough Co. w Accrington (Lancashire) – w latach 1942-1943 wyprodukowano 161.026 egzemplarzy,
– Baird Engineering Company w Belfast (Northern Ireland) – w latach 1942-1944 wyprodukowano 101.103 egzemplarze,
– Lewisham Engineering w Ladywell koło Londynu – w latach 1942-1943 wyprodukowano 84.566 egzemplarzy.
No. 4, Mk. III – konstrukcja bagnetu obejmowała 7 detali wyprodukowanych metodą wytłaczania z blachy, a następnie razem zespawanych. Dzięki takiej technologii koszty produkcji były bardzo niskie. Produkcję seryjną uruchomiono w brytyjskich zakładach Joseph Lucas Ltd. w Birmingham (kontrakt na produkcję 200 tysięcy egzemplarzy został podpisany 14 kwietnia 1943 roku). W latach 1944-1945 wyprodukowano 196.200 egzemplarzy.
Dane techniczne:
| Masa: Długość całkowita: Długość głowni: Średnica głowni: Długość obsady: Średnica obsady: |
sam bagnet ok. 290 g ok. 254 mm (10 cali) ok. 203 mm (8 cali) ok. 10 mm ok. 40 mm 15,1 mm |
Opis konstrukcji:
Zastosowano głownię kłujną o przekroju czwórgrannym (Mk. I) lub kołowym (pozostałe wersje). Do przenoszenia bagnetu stosowano pochwę typu Scabbard, Bayonet, No. 4. o długości całkowitej ok. 210 mm.
W niemieckim katalogu zagranicznego uzbrojenia otrzymał oznaczenie Seitengewehr 137 (e) dla pierwszych wersji oraz Seitengewehr 149 (e) dla wersji Mk. III.
