Pistolet samopowtarzalny Pistole Walther PPK

Historia konstrukcji:
Pistolet samopowtarzalny Polizeipistole Kryminalmodell (w skrócie PPK) był używany przez siły zbrojne Niemiec.

Został opracowany w 1931 roku w niemieckich zakładach Carl Walther Waffenfabrik w Zella-Mehlis (kod producenta „ac”). Na czele zespołu projektowego stał Fritz Walther. Model ten jest przeznaczony dla służb policyjnych do noszenia w ukryciu (dotknięta licznymi ograniczeniami Reichswehra nie mogła swobodnie się zbroić).

Wyprodukowano ok. 387 tysięcy egzemplarzy, z których niemieckie siły zbrojne zamówiły od 1935 roku ok. 150 tysięcy egzemplarzy (plus wielu oficerów zakupiło pistolety tego typu ze środków własnych).

Dane techniczne:

Kaliber:
Amunicja:
Masa:
 
Długość całkowita:
Wysokość:
Szerokość:
Długość lufy:
Długość linii celowniczej:
Zasilanie:
Szybkostrzelność:
7,65 mm
7,65×17SR Browning (.32 ACP)
bez magazynka 530 g,
z pełnym magazynkiem ? g
150 mm
100 mm
22 mm
83 mm
110 mm
magazynek na 7 naboi
praktyczna 14 strz./min

Opis konstrukcji:
Automatyka broni wykorzystuje energię odrzutu zamka swobodnego. Lufa gwintowana, zaopatrzona w 6 prawoskrętnych bruzd o skoku 240 mm. Mechanizm spustowy z kurkiem zewnętrznym z samonapinaniem (DA – Double Action). Znajdujący się po lewej stronie zamka dźwigniowy bezpiecznik działa bezpośrednio na iglicę.

Zasilanie broni w amunicję za pomocą jednorzędowego magazynka pudełkowego wkładanego do chwytu. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek pozostawał w tylnym położeniu.

Zastosowano celownik szczerbinkowy ze stałą nastawą na odległość 50 m, współpracujący z muszką umieszczoną nad wylotem lufy.

Amunicja:
Stosowano łuski mosiężne lub stalowe, długości 17,2 mm i średnicy dna 9,1 mm.

Naboje pakowano po 25 sztuk w kartonowe opakowania.

Zwykła Patron kal 7,65 (System Browning)

Długość naboju:
Długość pocisku:
Masa naboju:
Masa pocisku:
Masa ładunku miotającego:
Prędkość wylotowa:
Donośność:
25 mm
12,1 mm
7,7 g
4,7 g
0,16 g
280 m/s
praktyczna 35 m

Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem.

Źródła:

Instrukcja „Die Walther Polizeipistolen PP und PPK Kal. 7,65 mm. Beschreibung, Handhabung und Pflege”

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 1”, 1926 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 2”, 1931 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 3”, 1934 r.

Instrukcja H.Dv. 240 „Schießvorschrift für Gewehr (Karabiner), leichtes Maschinengewehr, Pistole usw.: Bd. 4”, 1934 r.

Instrukcja H.Dv. 242 / M.Dv. 536 / L.Dv. 404/1 „Anschießen der Handfeuerwaffen und M.G. (Erdwaffen)”, 1936 r.

Instrukcja D 158 „Behandlung der Handwaffen, des Maschinengewehrgeräts, der Panzerabwehrbüchsen sowie Kampfwagenkanonen bis 2,5 cm Kal. einschließlich bei Schnee, Kälte und Tauwetter”, 1941 r.

Instrukcja D 410 „Zusammenstellung der Inhaltszettel für Munition der Handfeuerwaffen und M.G. und Munitionsteile einschließlich der 2 cm Munition”, 1937 r.

Instrukcja D 443/1 „Kaliber-Einheiten der Munition für Handfeuerwaffen, M.G., Gr.W., 2 cm K., 3,7 cm K. und I.G.”, 1938 r.

Instrukcja H.Dv. 481/1 „Merkblatt für die Munition für Handfeuerwaffen und M.G.”, 1938 r.

Terry Gander, Peter Chamberlain „Enzyklopädie deutscher waffen 1939-1945”, wyd. Motorbuch Verlag, 2006 r.

Jacek Wolfram „Broń strzelecka armii niemieckiej 1871-1945”, wyd. L&L, 2007 r.

Witold Głębowicz, Roman Matuszewski, Tomasz Nowakowski „Indywidualna broń strzelecka II wojny światowej”, wyd. Magnum-X, 2000 r.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *