Historia konstrukcji:
Nasłuchownik RRH był używany przez siły zbrojne Niemiec.
Został opracowany w niemieckich zakładach Electroacustic G.m.b.H. w Kiel (pol. Kilonia). W 1936 roku dokonano badań porównawczych z konkurencyjnym urządzeniem nasłuchowym Goerz-Richtungshörer pochodzącym z austriackich zakładów Goerz z których niemiecka konstrukcja wyszła zwycięsko.
Do 1944 roku wyprodukowano 5.559 egzemplarzy.
Opis konstrukcji:
Biauralne urządzenie nasłuchowe z muszlami uformowanymi wzdłuż krawędzi okręgu. Wstępne naprowadzanie na cel za pomocą wskaźników celowniczych Übtrg.Ger. 35. Obsługa liczy 3 osoby plus kierowca holującego ciągnika. Nasłuchownik pozwala śledzić cel odległy maksymalnie o 10.000 m (w praktyce odległy o 6.000 m, lecący na pułapie 4.000 m). Jeden z operatorów odpowiada za naprowadzanie urządzenia w azymucie, natomiast drugi w elewacji. Ostatni operator obsługiwał zamontowany centralnie na podstawie korektor opóźnienia rozchodzenia się dźwięku. Dokładność pomiaru wynosi ok. 1° w każdym kierunku (po precyzyjnym wprowadzeniu wszystkich poprawek uwzględniających m.in. temperaturę, ciśnienie i wilgotność powietrza, co nie zawsze było możliwe do uzyskania w czasie rzeczywistym i wówczas operowano wartością uśrednioną, co siłą rzeczy miało wpływ na prędkość rozchodzenia się dźwięku i pogarszało dokładność pomiaru).
Uzyskane koordynaty uchwyconego samolotu przekazywano do reflektorów przeciwlotniczych, które starały się uchwycić cel w snop światła, co umożliwiało wyliczenie jego dokładnego położenia za pomocą dalmierzy optycznych sprzężonych z aparatem centralnym Kdo.Ger. 36 lub aparatem centralnym Kdo.Ger. 40.
Na czas transportu z obu stron podstawy aparatu podczepiane są jednoosiowe wózki transportowe Sd.Anh. 104.