Historia konstrukcji:
Radar artyleryjski GL III C został opracowany w 1940 roku w Kanadzie. Kanadyjskie zakłady Research Enterprises Ltd. (REL) w Leaside koło Toronto odpowiadały za produkcję aparatury kontrolnej w przyczepach oraz zespołu antenowego z mechanizmami pomocniczymi. Wydział Radio Section z National Research Council of Canada (NRCC) odpowiadał za opracowanie części elektronicznej. Wzorowano się na rozwiązaniach brytyjskiego radaru typu GL III B.
Od lutego 1941 roku magnetrony były produkowane w kanadyjskich zakładach National Electric Company (NEC) w Montrealu.
Pierwotnie złożono zamówienie na dostawę 660 egzemplarzy seryjnych ale ciągłe dopracowywanie systemu i podjęcie decyzji o zamówieniu dla wojsk kanadyjskich brytyjskiego radaru typu GL III B spowodowało anulowanie całego programu we wrześniu 1943 roku.
Dane techniczne:
| Częstotliwość: Długość fali: |
3 GHz 10 cm |
Opis konstrukcji:
Na pierwszych próbach uzyskano zasięg 17.000 jardów.
Stosowano dwa stanowiska:
– Accurate Position Finder (APF) z posadowioną na naczepie obrotową kabiną dla precyzyjnego naprowadzania, zaopatrzoną w dwie paraboliczne anteny radaru decymetrowego (nadawcza i odbiorcza) dla dokładnego namierzania i naprowadzania,
– Zone Position Indicator (ZPI) ze stałą kabiną dla kontroli obszaru w zasięgu do 60.000 jardów (radar o częstotliwości 150 MHz i długości fali 2 m).
